...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

To mocny, przekonujący debiut, który z perspektywy czasu pokazuje zwartą jednostkę, która była przeznaczona do bycia wielką!!!



Debut studio EP from this twisted Colorado death metal legion. New recording of four previously released tracks from their nearly impossible-to-find demo tapes. Mixed and mastered by Damian Herring (Subterranean Watchtower). Eighteen minutes of Sci-Fi death metal for fans of Timeghoul, Demilich and other oddities.



..::TRACK-LIST::..

1. The Vth Tablet (Of Enûma Eliš) 3:45
2. Obfuscating The Linear Threshold 4:20
3. Hovering Lifeless 3:52
4. Subterranean Aeon 6:08



..::OBSADA::..

Vocals, Synthesizer [Moog] - Paul Riedl
Drums - Isaac Faulk
Guitar - Morris Kolontyrsky, Paul Riedl
Bass [Fretless Bass (Session)] - Damon Good




https://www.youtube.com/watch?v=p5Owk4Xt6jE



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

To mocny, przekonujący debiut, który z perspektywy czasu pokazuje zwartą jednostkę, która była przeznaczona do bycia wielką!!!



Debut studio EP from this twisted Colorado death metal legion. New recording of four previously released tracks from their nearly impossible-to-find demo tapes. Mixed and mastered by Damian Herring (Subterranean Watchtower). Eighteen minutes of Sci-Fi death metal for fans of Timeghoul, Demilich and other oddities.



..::TRACK-LIST::..

1. The Vth Tablet (Of Enûma Eliš) 3:45
2. Obfuscating The Linear Threshold 4:20
3. Hovering Lifeless 3:52
4. Subterranean Aeon 6:08



..::OBSADA::..

Vocals, Synthesizer [Moog] - Paul Riedl
Drums - Isaac Faulk
Guitar - Morris Kolontyrsky, Paul Riedl
Bass [Fretless Bass (Session)] - Damon Good




https://www.youtube.com/watch?v=p5Owk4Xt6jE



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Debiutancki album amerykańskiej death/grindowej formacji Lividity z 2000 roku wznowiony z nową oprawą graficzną.


Lividity. A brutal death band formed out of Illinois. Have established themselves as one of the sickest bands within extreme metal. But you may ask yourself. How have Lividity, a seemingly goofy prono gore death band? Rose in popularity as one of the best brutal death metal bands? Well, I’m here to say that Lividity is not only a fantastic death metal band. They fit perfectly together with bands like Regurgitation, Gorgasm, Deaden, and Skinless. And aren’t some joke of a band.

If you can get past all the dumb and goofy samples. This album is ruthless in its attack. The album is straightforward, fast, hooky, and groovy as fuck. Much like Waco Jesus, they have that tongue-in-cheek type of imagery and gory lyrics. But once again if you look just at the music. This is a very tight and brutal fucking album. Filled with everything a brutal death fan would love. And that’s a good production quality, chunky double bass, and memorable groovy riffs.

As I stated this album has a raw yet tasty mix and production quality. The guitars have a good low crunch to them, and the bass is probably more prominent or as prominent as the guitars. The bass has a great groovy tone that is heard across the whole album. The drums have a good meat and potatoes sound, and while the snare may be a tad quieter than the kick drums or the cymbals. Mainly during some blasts and turnovers. It still delivers a hella satisfying feeling and punch. Vocally this is way up in the mix. In a good way of course. It’s fucking sick overall.

This album is filled to the brim with yummy hooks and riffing. Songs like “Chamber of Bone” and “Oozing Vaginal Discharge” are packed full of meaty tremolos and obnoxious grooves. It isn’t all just blasts and frantic chords as well. You get some slower and doomy riffs and beats on the song “Anal Action Wife”. So there’s a good amount of variety of nice riffing and Slammy rhythms. You get a lot of good chugging palm-muted guitar riffs as well. But mainly it’s those nice grooves and tremolos that propel this record.

The album is a short yet sweet bash to the skull. There’s a ton of old-school death metal riffage thrown into the mix as well. So you kinda get a feel of both brutal death and osdm. Of course, those wouldn’t be complete without heavy ass Suffocation like breakdowns and riff patterns. The kinda riffs that have that creepy crawl feel to them. That is guaranteed to make your skin crawl as well.

Vocally it’s brutal as fuck as expected. You get two main vocal ranges here. You have Matt Bishop doing guitar and the lower gutturals. And then you got Dave Kibler on the other guitar doing higher shrieks as backup vocals. Both have a good vocal flow and bounce back and forth between each other perfectly. They also tend to be used at the same time layered on top of each other. Which sounds ungodly brutal. Overall the vocals have a good trade-off and flow well.

Finally, we got them drums. The drums on here are as blasty as you can expect. Tons of frantic blast beats, pummeling double bass, and heavy drum grooves are all over this fucking thing. Including the more slower doom-like sections that the guitars showcase as well. The drums are hella tight and flow well with the guitars and vocals on this album. While the drums are slightly quieter than everything else they don’t fail at delivering sickening brutality.

In conclusion, this album is an underrated classic in brutal death metal. Like I said if you can get past the goofy samples which is kinda the band's stick at this point. It’s a very well-written and tight brutal death metal album. But this is brutal death metal. Of course, it’s gonna be overly stupid and goofy. It’s sick and gory. The way extreme death metal should be. So give this band a chance. Because this truly is some very memorable and hooky brutal death metal. Good shit.

FFO: Suffocation, Deaden, Waco Jesus, Regurgitation, Broken Hope, FleshGrind, Skinless

Traumawillalwayslinger



..::TRACK-LIST::..

1. Oozing Vaginal Discharge 03:53
2. The Urge to Splurge 01:37
3. Chamber of Bone 04:27
4. Anal Action Wife 04:38
5. Stench of Virginity 04:56
6. Food 03:55
7. Dismembering Her Lifeless Corpse 05:04
8. Bloody Horror (Impetigo cover) 03:11
9. Sodomy Ritual 03:06



..::OBSADA::..

Bass - Mike 'Papa' Smith
Drums - Nick Null
Additional Vocals - Aaron Heath, Rich Lipscomb
Guitar, Backing Vocals - Dave Kibler
Guitar, Vocals - Matt Bishop




https://www.youtube.com/watch?v=f6g8xR07JoA



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Debiutancki album amerykańskiej death/grindowej formacji Lividity z 2000 roku wznowiony z nową oprawą graficzną.


Lividity. A brutal death band formed out of Illinois. Have established themselves as one of the sickest bands within extreme metal. But you may ask yourself. How have Lividity, a seemingly goofy prono gore death band? Rose in popularity as one of the best brutal death metal bands? Well, I’m here to say that Lividity is not only a fantastic death metal band. They fit perfectly together with bands like Regurgitation, Gorgasm, Deaden, and Skinless. And aren’t some joke of a band.

If you can get past all the dumb and goofy samples. This album is ruthless in its attack. The album is straightforward, fast, hooky, and groovy as fuck. Much like Waco Jesus, they have that tongue-in-cheek type of imagery and gory lyrics. But once again if you look just at the music. This is a very tight and brutal fucking album. Filled with everything a brutal death fan would love. And that’s a good production quality, chunky double bass, and memorable groovy riffs.

As I stated this album has a raw yet tasty mix and production quality. The guitars have a good low crunch to them, and the bass is probably more prominent or as prominent as the guitars. The bass has a great groovy tone that is heard across the whole album. The drums have a good meat and potatoes sound, and while the snare may be a tad quieter than the kick drums or the cymbals. Mainly during some blasts and turnovers. It still delivers a hella satisfying feeling and punch. Vocally this is way up in the mix. In a good way of course. It’s fucking sick overall.

This album is filled to the brim with yummy hooks and riffing. Songs like “Chamber of Bone” and “Oozing Vaginal Discharge” are packed full of meaty tremolos and obnoxious grooves. It isn’t all just blasts and frantic chords as well. You get some slower and doomy riffs and beats on the song “Anal Action Wife”. So there’s a good amount of variety of nice riffing and Slammy rhythms. You get a lot of good chugging palm-muted guitar riffs as well. But mainly it’s those nice grooves and tremolos that propel this record.

The album is a short yet sweet bash to the skull. There’s a ton of old-school death metal riffage thrown into the mix as well. So you kinda get a feel of both brutal death and osdm. Of course, those wouldn’t be complete without heavy ass Suffocation like breakdowns and riff patterns. The kinda riffs that have that creepy crawl feel to them. That is guaranteed to make your skin crawl as well.

Vocally it’s brutal as fuck as expected. You get two main vocal ranges here. You have Matt Bishop doing guitar and the lower gutturals. And then you got Dave Kibler on the other guitar doing higher shrieks as backup vocals. Both have a good vocal flow and bounce back and forth between each other perfectly. They also tend to be used at the same time layered on top of each other. Which sounds ungodly brutal. Overall the vocals have a good trade-off and flow well.

Finally, we got them drums. The drums on here are as blasty as you can expect. Tons of frantic blast beats, pummeling double bass, and heavy drum grooves are all over this fucking thing. Including the more slower doom-like sections that the guitars showcase as well. The drums are hella tight and flow well with the guitars and vocals on this album. While the drums are slightly quieter than everything else they don’t fail at delivering sickening brutality.

In conclusion, this album is an underrated classic in brutal death metal. Like I said if you can get past the goofy samples which is kinda the band's stick at this point. It’s a very well-written and tight brutal death metal album. But this is brutal death metal. Of course, it’s gonna be overly stupid and goofy. It’s sick and gory. The way extreme death metal should be. So give this band a chance. Because this truly is some very memorable and hooky brutal death metal. Good shit.

FFO: Suffocation, Deaden, Waco Jesus, Regurgitation, Broken Hope, FleshGrind, Skinless

Traumawillalwayslinger



..::TRACK-LIST::..

1. Oozing Vaginal Discharge 03:53
2. The Urge to Splurge 01:37
3. Chamber of Bone 04:27
4. Anal Action Wife 04:38
5. Stench of Virginity 04:56
6. Food 03:55
7. Dismembering Her Lifeless Corpse 05:04
8. Bloody Horror (Impetigo cover) 03:11
9. Sodomy Ritual 03:06



..::OBSADA::..

Bass - Mike 'Papa' Smith
Drums - Nick Null
Additional Vocals - Aaron Heath, Rich Lipscomb
Guitar, Backing Vocals - Dave Kibler
Guitar, Vocals - Matt Bishop




https://www.youtube.com/watch?v=f6g8xR07JoA



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Originally released by Metal Blade Records on June 4th, 2002, God Was Created breathed new life into U.S. Death Metal scene that had become boring & stagnant and would lay the foundation for a new generation of bands to come. No band had been able to successfully bridge the gap between the more melodic European style and the more brutal U.S. sound until this release.


“Gather round, I have a story for ye. Back in 2002, a Phoenix-based death metal group called Vehemence released an album called God Was Created, a work that escaped widespread popularity to essentially become the little engine that could – a cult classic of the genre, if you will. Far from conventional, Created had an odd sound that was melodic without a hint of Gothenburg, preferring instead riffs that combined the open-strummed hardiness of Arghoslent with the evocative melodies of Intestine Baalism. More importantly, it showed a band tossing aside genre conventions to let blossom their bizarre vision and ambition. A concept album about a young man’s fatal obsession with a devoutly religious schoolgirl, Created combined acoustic strumming, sullen spoken word, and guitarwork that alternated between demented and achingly gorgeous, all into an hour-long journey of sexual Jesus fantasies and necrophilia.’

– Angry Metal Guy

“This record is a must for fans of extreme metal. Even those who are not into the brutal death style will still be able to find something they like in “God Was Created”. It is one of those death metal releases that sidesteps sub genres and just offers good music. This record can appeal to any Dark Tranquillity fan as much as it can to any fan of Nile or Cannibal Corpse. I truly believe this to be without a doubt the best extreme metal release this year!”

- Metal Bite


Vehemence's 'God Was Created' is untouchable. It is without a doubt the greatest album that the style of melodic death metal ever turned out. It is musically flawless. This belongs alongside 'Altars Of Madness' and 'None So Vile' in the pantheon of death metal classics, despite its position of relatively little popularity, at least compared to those LPs. This lack of greater recognition makes absolutely no sense: Vehemence was greater than nearly all other metal, especially on this album, and I've never fully understood how the quality was never quite recognized. Vehemence was very critically acclaimed, and some people, like me, have professed their love for the album, and yet they seem not to have ever attained their rightful place in the greater death metal community's perception of what the genre's greatest albums are. And with music like this, there's quite literally no reason for it to be this way.

I can hardly find words to describe how beautiful and wondrously crafted this album is. Every element of this album is just so perfectly in place. It reminds me in a way of Cradle Of Filth's 'Dusk... And Her Embrace', where you can't help but be awed by how carefully and flawlessly constructed it all is. I genuinely believe that even people who hate death metal with a fiery passion could love this album easily, so amazingly is it made. It transcends the boundaries of the genre: not through music, per se, but through quality that is able to appeal to people regardless of their typical musical tastes. It combines all the best elements of death metal into a single album that destroys most everything else in music. And to imagine that THIS album is one of the pinnacles of death metal, one of the most overflowingly melodic and emotional albums I've heard in any music at all, is even more amazing. It breaks a thousand rules and somehow comes out as a perfect example of what all melodic death metal should be. It is perfect in every way.

Vehemence truly understood what melodic death metal was supposed to be. It's not supposed to be stripped of its heaviness or brutality: the melody is supposed to ADD to the music, not subtract, and that's precisely how Vehemence used it. This has precisely zero in common with Gothenburg melodeath, latter-era Death, or Cynic, because while 'God Was Created' is unbelievably melodic at times, it is still first and foremost a death metal album, and Vehemence never forgets that. It's always raw, if not instrumentally, emotionally, and it always maintains power no matter how mellow the music itself is. It's not a remarkable album because it did something new. It's a remarkable album because it did everything it SHOULD have done, and did it perfectly. There's never a moment on this album where the band puts something unnecessary in out of some feeling of obligation or on a whim. They knew what elements would result in a great album, and they went and composed it. It's a work of pure, undiluted art, and the fact that it's so under appreciated is a crime.

Here's the secret about this album, though: it's really just pop rock translated into death metal. If you strip away the distortion, the metal drumming, the unclean vocals spewing blasphemous lyrics -all the things that make this a death metal album- you have what is essentially pop rock. This is still obviously a melodic death metal album; that much is undeniable, as is that Vehemence is a death metal band. But the melodies and structures of the music are actually all pop-based, and not very death metal at all beyond the obvious aesthetics. 'True' death metal, even in its most fragile and melodic moments, never gets quite this easy on the ears, and this is a major thing that sets 'God Was Created' apart from other melodic death metal albums: it's ridiculously easy to listen to due to these poppy aesthetics. I'd wager that a good part of your enjoyment of this album is based on your ability to push aside preconceived notions of how death metal 'should' sound, and, though I am very loathe to use the word, all elitism towards the 'purity' of death metal as an art form. The music here doesn't invalidate Morbid Angel or Cryptopsy; it just goes in a different direction, and there's no reason to feel threatened by it.

Take the very first song on this album, 'Made For Her Jesus'. The opening acoustic melody could easily appear in mainstream music, though it is darker and more minor key than most. Then, when the music ignites in full, with bombastic drum accents and a quick flurry of bass and snare leading into the main rolling rhythm of the song, the sinuous lead guitar is clearly neoclassical in nature, and laced with melodies that are instantaneously classic just because they're so ubiquitous. All the melodies on this album feel familiar, but you'll probably never place them because they don't actually appear elsewhere. It's just how natural everything sounds: all the melodies are ones that SHOULD have been written long ago, even if by some twist of fate they weren't. But back to this song: it's brilliant. An instant classic of death metal, changing tempo, mood, and texture constantly, ever shifting in new, exciting, and beautiful directions without ever losing sight of the structure of the song itself. Every note is flawlessly and carefully composed. Melodic death metal literally does not get better than this song.

Or perhaps it just might. Vehemence's most legendary track, 'She Never Noticed Me', is up next, and it's quite possibly the pinnacle of Vehemence's catalog. Sublime is the only word for this song: the upward spirals of heart wrenching guitar, the stunningly dynamic drumwork, the impassioned vocal performance, the subtle orchestral backing, it's all absolute genius. How has this song not been written before? Everything's so perfectly in place and naturally constructed that it seems to have sprouted from the very air itself. It's the sort of song that master pop songwriters struggle to perfect over the course of years, and there's NINE MORE SONGS OF EQUAL QUALITY on this album! How are these guys not heralded as songwriting geniuses? How have they not been DISCOVERED more!? It's the sort of album that I can only describe through massive streams of uninterruptible, overly enthusiastic cursing. But even that fails, because you can't really describe this album. You can attempt to get your arms around the enormity of the genius at work here, but you'll never really get it. You simply have to hear it.

Like all melodic death metal albums, 'God Was Created' is all about the guitars, and they're the best guitars melodic death metal has ever had. Go beyond the fact that they're beyond awesomely played, that many of the riffs are extremely technical (without ever losing songwriting, melody, direction, or atmosphere), and that they're supremely stylized and dramatically played. The fact of the matter is that this album has essentially the best riffs composed in music. I can think of MAYBE eight other albums with riffs this brilliant, and even those are questionable as hell. Generally, most bands have a few truly great and brilliant riffs per album, and a bunch of mediocre to good ones. The riffs on 'God Was Created' are ONLY in that first category: it's like Vehemence cannibalized all the best riffs from the greatest unknown melodic death metal bands in the world and put them together to create some sort of superalbum that can't be overcome by anyone. And above the ordinary brilliant riffs, the top ten percent of THOSE can't even be comprehended by mortal ears. The worst Vehemence riffs are the best riffs of other bands.

There's at least one section in every song on this album that's completely mindblowing, and Vehemence are generally smart enough to put in near the beginning or the end and completely destroy your soul. On 'Made For Her Jesus', it's the opening distorted riff. On 'Made For Her Jesus', it's the fast sort-of chorus. On 'Fantasy From Pain', it's once again the opening section. On 'The Last Fantasy Of Christ', it's the acoustic portion. You see a pattern getting established here? THEY'RE ALL AMAZING! Add to this the fact that the first block of four songs is even better than the rest of it and you can't even process how good this album is in the best moments. The rest of the music adds greatly to it, but if this album was nothing but guitar it would still be completely fucking brilliant on every level. The drums are spectacular as well: very dynamic, with a great sense of control over volume and timbre. It's deliberately overplayed yet unobtrusive, with lots of small flourishes added to make it that much more interesting. The vocals are excellent as well, employing rich growls and throaty screams that are massively memorable and very well employed. In all honesty, though, it's hard to compliment anything when the guitars are present: they just override everything else in excellence. You know all those little lead riffs that occur in many of today's melodic death/metalcore bands? Well, remove the influence, and you have an album packed with those. It's awesome on every level. There are tremolo riffs, chug riffs, atmospheric riffs, technical riffs, every kind of riff and each individual one is a masterpiece.

There is one last element that makes this album absolute genius, though: the lyrics. Much has been made of the fact that 'God Was Created' is, at least in part, a concept album. This concept is primarily illustrated through the brutally beautiful lyrics that are employed. They are of an extremely unique style: the subject matter is often very violent or pornographic, but often illustrated in very clinical, technical terms. Juxtaposed with the impassioned delivery of the vocals and the melodramatic melodies of the music itself, and a very unique style emerges. I don't know how many bands could pull off screaming 'My hand moves to my scrotum' over a depressive tremolo riff and make it not sound ridiculous, but Vehemence makes one. It's amazing just how memorable some of the lyrics are: you'll find yourself singing along with 'She Never Noticed Me' rather quickly, and the cleverness and subtlety of the lyrics is essentially without par in metal today: 'Sometimes/I notice/A bruise/On her face/Or her swollen lip... But most oft/I gaze/At the cross/Which hangs/Between her breasts...' Somewhat prosaic when written, but utterly compelling when meshed with the music.

I could go on for dozens of pages about why this album is so great, dissecting every riff and lyric and drum beat of every song on 'God Was Created', but the result would be essentially the same as not discussing the album at all. The brilliance of this release is unquantifiably masterful on every level, and should absolutely be viewed for what it is: a classic in music, and the very acme of melodic death metal as a whole. This late group of virtuosos deserves much more attention than it ever received at the hands of the public, so do your best to change this. Get a copy of 'God Was Created' and love it like I do, because I'll be damned if I can find anything better than this. Melodic death metal is dead, and 'God Was Created' is the dagger in its heart. Inexorable.

Noktorn



..::TRACK-LIST::..

1. Made For Her Jesus 5:58
2. She Never Noticed Me 7:00
3. Fantasy From Pain 6:05
4. Christ, I Fucking Hate You! 5:02
5. Lusting For Affection 3:39
6. The Last Fantasy Of Christ 5:23
7. I Didn't Kill Her 8:55
8. God Was Created 5:55
9. I Must Not Live 6:12
10. The Lord's Work 5:34



..::OBSADA::..

Mark Kozuback - Bass, Vocals (screams)
Andy Schroeder - Drums
Bjorn Dannov - Guitars (rhythm, acoustic), Guitars (lead) (tracks 4, 6, 7, 9), Songwriting (tracks 1-9)
Nathan Gearhart - Vocals, Lyrics
Jason Keesecker - Keyboards, Piano, Songwriting (track 2)
John Chavez - Guitars (rhythm), Samples, Guitars (lead) (tracks 3, 6, 7, 9), Songwriting (tracks 2-7, 9-10)




https://www.youtube.com/watch?v=1vr_RAPiIm8



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Originally released by Metal Blade Records on June 4th, 2002, God Was Created breathed new life into U.S. Death Metal scene that had become boring & stagnant and would lay the foundation for a new generation of bands to come. No band had been able to successfully bridge the gap between the more melodic European style and the more brutal U.S. sound until this release.


“Gather round, I have a story for ye. Back in 2002, a Phoenix-based death metal group called Vehemence released an album called God Was Created, a work that escaped widespread popularity to essentially become the little engine that could – a cult classic of the genre, if you will. Far from conventional, Created had an odd sound that was melodic without a hint of Gothenburg, preferring instead riffs that combined the open-strummed hardiness of Arghoslent with the evocative melodies of Intestine Baalism. More importantly, it showed a band tossing aside genre conventions to let blossom their bizarre vision and ambition. A concept album about a young man’s fatal obsession with a devoutly religious schoolgirl, Created combined acoustic strumming, sullen spoken word, and guitarwork that alternated between demented and achingly gorgeous, all into an hour-long journey of sexual Jesus fantasies and necrophilia.’

– Angry Metal Guy

“This record is a must for fans of extreme metal. Even those who are not into the brutal death style will still be able to find something they like in “God Was Created”. It is one of those death metal releases that sidesteps sub genres and just offers good music. This record can appeal to any Dark Tranquillity fan as much as it can to any fan of Nile or Cannibal Corpse. I truly believe this to be without a doubt the best extreme metal release this year!”

- Metal Bite


Vehemence's 'God Was Created' is untouchable. It is without a doubt the greatest album that the style of melodic death metal ever turned out. It is musically flawless. This belongs alongside 'Altars Of Madness' and 'None So Vile' in the pantheon of death metal classics, despite its position of relatively little popularity, at least compared to those LPs. This lack of greater recognition makes absolutely no sense: Vehemence was greater than nearly all other metal, especially on this album, and I've never fully understood how the quality was never quite recognized. Vehemence was very critically acclaimed, and some people, like me, have professed their love for the album, and yet they seem not to have ever attained their rightful place in the greater death metal community's perception of what the genre's greatest albums are. And with music like this, there's quite literally no reason for it to be this way.

I can hardly find words to describe how beautiful and wondrously crafted this album is. Every element of this album is just so perfectly in place. It reminds me in a way of Cradle Of Filth's 'Dusk... And Her Embrace', where you can't help but be awed by how carefully and flawlessly constructed it all is. I genuinely believe that even people who hate death metal with a fiery passion could love this album easily, so amazingly is it made. It transcends the boundaries of the genre: not through music, per se, but through quality that is able to appeal to people regardless of their typical musical tastes. It combines all the best elements of death metal into a single album that destroys most everything else in music. And to imagine that THIS album is one of the pinnacles of death metal, one of the most overflowingly melodic and emotional albums I've heard in any music at all, is even more amazing. It breaks a thousand rules and somehow comes out as a perfect example of what all melodic death metal should be. It is perfect in every way.

Vehemence truly understood what melodic death metal was supposed to be. It's not supposed to be stripped of its heaviness or brutality: the melody is supposed to ADD to the music, not subtract, and that's precisely how Vehemence used it. This has precisely zero in common with Gothenburg melodeath, latter-era Death, or Cynic, because while 'God Was Created' is unbelievably melodic at times, it is still first and foremost a death metal album, and Vehemence never forgets that. It's always raw, if not instrumentally, emotionally, and it always maintains power no matter how mellow the music itself is. It's not a remarkable album because it did something new. It's a remarkable album because it did everything it SHOULD have done, and did it perfectly. There's never a moment on this album where the band puts something unnecessary in out of some feeling of obligation or on a whim. They knew what elements would result in a great album, and they went and composed it. It's a work of pure, undiluted art, and the fact that it's so under appreciated is a crime.

Here's the secret about this album, though: it's really just pop rock translated into death metal. If you strip away the distortion, the metal drumming, the unclean vocals spewing blasphemous lyrics -all the things that make this a death metal album- you have what is essentially pop rock. This is still obviously a melodic death metal album; that much is undeniable, as is that Vehemence is a death metal band. But the melodies and structures of the music are actually all pop-based, and not very death metal at all beyond the obvious aesthetics. 'True' death metal, even in its most fragile and melodic moments, never gets quite this easy on the ears, and this is a major thing that sets 'God Was Created' apart from other melodic death metal albums: it's ridiculously easy to listen to due to these poppy aesthetics. I'd wager that a good part of your enjoyment of this album is based on your ability to push aside preconceived notions of how death metal 'should' sound, and, though I am very loathe to use the word, all elitism towards the 'purity' of death metal as an art form. The music here doesn't invalidate Morbid Angel or Cryptopsy; it just goes in a different direction, and there's no reason to feel threatened by it.

Take the very first song on this album, 'Made For Her Jesus'. The opening acoustic melody could easily appear in mainstream music, though it is darker and more minor key than most. Then, when the music ignites in full, with bombastic drum accents and a quick flurry of bass and snare leading into the main rolling rhythm of the song, the sinuous lead guitar is clearly neoclassical in nature, and laced with melodies that are instantaneously classic just because they're so ubiquitous. All the melodies on this album feel familiar, but you'll probably never place them because they don't actually appear elsewhere. It's just how natural everything sounds: all the melodies are ones that SHOULD have been written long ago, even if by some twist of fate they weren't. But back to this song: it's brilliant. An instant classic of death metal, changing tempo, mood, and texture constantly, ever shifting in new, exciting, and beautiful directions without ever losing sight of the structure of the song itself. Every note is flawlessly and carefully composed. Melodic death metal literally does not get better than this song.

Or perhaps it just might. Vehemence's most legendary track, 'She Never Noticed Me', is up next, and it's quite possibly the pinnacle of Vehemence's catalog. Sublime is the only word for this song: the upward spirals of heart wrenching guitar, the stunningly dynamic drumwork, the impassioned vocal performance, the subtle orchestral backing, it's all absolute genius. How has this song not been written before? Everything's so perfectly in place and naturally constructed that it seems to have sprouted from the very air itself. It's the sort of song that master pop songwriters struggle to perfect over the course of years, and there's NINE MORE SONGS OF EQUAL QUALITY on this album! How are these guys not heralded as songwriting geniuses? How have they not been DISCOVERED more!? It's the sort of album that I can only describe through massive streams of uninterruptible, overly enthusiastic cursing. But even that fails, because you can't really describe this album. You can attempt to get your arms around the enormity of the genius at work here, but you'll never really get it. You simply have to hear it.

Like all melodic death metal albums, 'God Was Created' is all about the guitars, and they're the best guitars melodic death metal has ever had. Go beyond the fact that they're beyond awesomely played, that many of the riffs are extremely technical (without ever losing songwriting, melody, direction, or atmosphere), and that they're supremely stylized and dramatically played. The fact of the matter is that this album has essentially the best riffs composed in music. I can think of MAYBE eight other albums with riffs this brilliant, and even those are questionable as hell. Generally, most bands have a few truly great and brilliant riffs per album, and a bunch of mediocre to good ones. The riffs on 'God Was Created' are ONLY in that first category: it's like Vehemence cannibalized all the best riffs from the greatest unknown melodic death metal bands in the world and put them together to create some sort of superalbum that can't be overcome by anyone. And above the ordinary brilliant riffs, the top ten percent of THOSE can't even be comprehended by mortal ears. The worst Vehemence riffs are the best riffs of other bands.

There's at least one section in every song on this album that's completely mindblowing, and Vehemence are generally smart enough to put in near the beginning or the end and completely destroy your soul. On 'Made For Her Jesus', it's the opening distorted riff. On 'Made For Her Jesus', it's the fast sort-of chorus. On 'Fantasy From Pain', it's once again the opening section. On 'The Last Fantasy Of Christ', it's the acoustic portion. You see a pattern getting established here? THEY'RE ALL AMAZING! Add to this the fact that the first block of four songs is even better than the rest of it and you can't even process how good this album is in the best moments. The rest of the music adds greatly to it, but if this album was nothing but guitar it would still be completely fucking brilliant on every level. The drums are spectacular as well: very dynamic, with a great sense of control over volume and timbre. It's deliberately overplayed yet unobtrusive, with lots of small flourishes added to make it that much more interesting. The vocals are excellent as well, employing rich growls and throaty screams that are massively memorable and very well employed. In all honesty, though, it's hard to compliment anything when the guitars are present: they just override everything else in excellence. You know all those little lead riffs that occur in many of today's melodic death/metalcore bands? Well, remove the influence, and you have an album packed with those. It's awesome on every level. There are tremolo riffs, chug riffs, atmospheric riffs, technical riffs, every kind of riff and each individual one is a masterpiece.

There is one last element that makes this album absolute genius, though: the lyrics. Much has been made of the fact that 'God Was Created' is, at least in part, a concept album. This concept is primarily illustrated through the brutally beautiful lyrics that are employed. They are of an extremely unique style: the subject matter is often very violent or pornographic, but often illustrated in very clinical, technical terms. Juxtaposed with the impassioned delivery of the vocals and the melodramatic melodies of the music itself, and a very unique style emerges. I don't know how many bands could pull off screaming 'My hand moves to my scrotum' over a depressive tremolo riff and make it not sound ridiculous, but Vehemence makes one. It's amazing just how memorable some of the lyrics are: you'll find yourself singing along with 'She Never Noticed Me' rather quickly, and the cleverness and subtlety of the lyrics is essentially without par in metal today: 'Sometimes/I notice/A bruise/On her face/Or her swollen lip... But most oft/I gaze/At the cross/Which hangs/Between her breasts...' Somewhat prosaic when written, but utterly compelling when meshed with the music.

I could go on for dozens of pages about why this album is so great, dissecting every riff and lyric and drum beat of every song on 'God Was Created', but the result would be essentially the same as not discussing the album at all. The brilliance of this release is unquantifiably masterful on every level, and should absolutely be viewed for what it is: a classic in music, and the very acme of melodic death metal as a whole. This late group of virtuosos deserves much more attention than it ever received at the hands of the public, so do your best to change this. Get a copy of 'God Was Created' and love it like I do, because I'll be damned if I can find anything better than this. Melodic death metal is dead, and 'God Was Created' is the dagger in its heart. Inexorable.

Noktorn



..::TRACK-LIST::..

1. Made For Her Jesus 5:58
2. She Never Noticed Me 7:00
3. Fantasy From Pain 6:05
4. Christ, I Fucking Hate You! 5:02
5. Lusting For Affection 3:39
6. The Last Fantasy Of Christ 5:23
7. I Didn't Kill Her 8:55
8. God Was Created 5:55
9. I Must Not Live 6:12
10. The Lord's Work 5:34



..::OBSADA::..

Mark Kozuback - Bass, Vocals (screams)
Andy Schroeder - Drums
Bjorn Dannov - Guitars (rhythm, acoustic), Guitars (lead) (tracks 4, 6, 7, 9), Songwriting (tracks 1-9)
Nathan Gearhart - Vocals, Lyrics
Jason Keesecker - Keyboards, Piano, Songwriting (track 2)
John Chavez - Guitars (rhythm), Samples, Guitars (lead) (tracks 3, 6, 7, 9), Songwriting (tracks 2-7, 9-10)




https://www.youtube.com/watch?v=1vr_RAPiIm8



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Opisywany jako nowa siła (czy aby na pewno nowa?!) w świecie i w Polsce, melodic death/ black metalowy, polski zespół ETHELYN z pewnością nie jest zespołem dla bojaźliwych. Grupa rozpoczęła działać od 1995 roku, ale za robotę wzięła się tak naprawdę dopiero w XXI wieku, wydając od 2008 roku pięć albumów. Ten piąty, najnowszy, któremu nadano tytuł „Anhedonic” trafił do ludzkich mas w dniu 12.04.2024 dzięki wydawnictwu Putrid Cult.

Już na początku otwierającego album „It Comes in Wawes” pojawia się niesamowite przeczucie, że lekko nie będzie. Z każdą chwilą gęstnieje powietrze, jeszcze zanim gitary zaczną siać spustoszenie, a perkusja wpadnie w overdrive, wywołując jednocześnie śmiertelną falę ostrego wokalu, który skazuje słuchacza na wieczne cierpienie. Warstwowe wokale dodają niepokoju i głębi muzyce Ethelyn potęgując grozę, wywoływaną atakiem gitar.

Podczas, gdy większość zespołów grających tego typu muzykę kończy swoją działalność na wspomnianej ostrości, a tym samym powodując zniechęcenie do dalszego ulegania destrukcji, Ethelyn balansuje na granicy pomiędzy zniszczeniem dla samego zniszczenia a muzyką, wyjątkową muzyką!

Pozwolę sobie na napisanie o kilku, według mnie, najciekawszych utworów na płycie. Na pewno zalicza się do nich, rozpoczynający się świetną, dudniącą perkusją, niezwykle atmosferyczny „The Void Is Worse than Hell”. Dzieje się w nim naprawdę sporo, a ja cieszę się konwulsyjną podróżą, w którą zabiera mnie Ethelyn. Podobnie niesamowity jest „Feeding by Own Blood’ z wirującymi śmiercionośnymi partiami gitar. Wokal uwalnia wściekłą bestię o niepohamowanej dzikości, która grozi odesłaniem wszelkich wyobrażeń o dobru w piekielną otchłań. I wreszcie „Deathless Mother and the Mold”, o znacznie czystszym brzmieniu z oddychającymi, groźnymi wokalami i szalenie wściekłą perkusją, która sprawia wrażenie, że jest zbyt szybka, aby była ludzka.

Jest ostro, gęsto, brutalnie, oryginalnie. Zachęcam gorąco, by zapoznać się z „Anhedonic”, bo naprawdę warto!

Pablo S.


...a ten znowu o black metalu? Jakiś czas temu poświęcał się wyłącznie progresywnej muzyce, a tu takie klocki? O co chodzi? Jeśli komukolwiek przeszła przez głowę taka myśl, to pragnę uspokoić. Progres wciąż zajmuje ważne miejsce w moim sercu, ale metal jest w nim na równych prawach, a że do redakcji trafiła jakiś czas temu spora paczuszka z wydawnictwami z okolic muzyki ekstremalnej, to przez jakiś czas oddałem się tym dźwiękom…

„Anhedonic” krakowskiego ETHELYN to już piąte wydawnictwo sygnowane logo tego zespołu i choć nie znam wcześniejszych to ten najnowszy zdrowo mnie sponiewierał. Muzyka serwowania przez formację to obskurny, surowy black metal stojący daleko od tego wszystkiego co wrzuca się do wora pt. „polski black metal”. Nie nazywają się słowem po Polsku, nie mają tekstów po polsku, nie próbują być kolejną Mgłą czy Odrazą. Zespół hołduje starej skandynawskiej szkole młócąc niemiłosiernie i prąc do przodu bez oglądania się na boki. Muzyka ma niesamowite pokłady agresji, a nieco garażowe brzmienie dodaje całości obskurności z najgłębszych podkładów podziemia. Owszem od czasu do czasu zespół nieco zwolni a w kanonady dźwięków wkrada się nieco więcej „klimatów” (np. w „The Void in Worse Than Hell”), melodyjnie potrafią zagrać gitary, potrafi też być nieco podnioślej czy ciężko. Nie mniej to ekstremalna muzyka dla maniaków. Tu nawet fani black metalu mogą mieć problem z odnalezieniem (tylko czy w takiej sytuacji są fanami black metalu?).

ETHELYN zaprezentowali światu naprawdę niezły album, płytę spójną i przesiąkniętą sonicznymi eksplozjami, album wypełniony mrokiem i chłodem, daleki od wymuskanych produkcji… dobre to jest po prostu i tyle...

Piotr Michalski


Szczerze mówiąc o Ethelyn trochę już zapomniałem… Trudno mi się jednak dziwić, ich ostatni materiał został wydany sześć lat temu, a ostatnim, który ja słyszałem był „No Glory to the God” z 2012 roku. Goście zdążyli jeszcze w międzyczasie zmienić logo, więc po pierwszym rzucie oka na okładkę, która mignęła mi gdzieś w internetach, nie zajarzyłem nawet że oni, to oni… Okładka zresztą, podobnie jak cały layout, jest całkiem niezła. Wracając jednak do Ethelyn… kiedyś, widząc tą nazwę w głowie od razu otwierała mi się szufladka z napisem „melodic death/black metal”, jednak po lekturze tego krążka już chyba tak jednoznacznie nie będzie. Owszem, na „Anhedonic” znajdziemy sporo melodii, jednak jawi mi się on zdecydowanie bardziej „brutal”, niż „melodic”. Może jest tak przez dobrą, mięsistą ale jednak dość szorstką produkcję? Może przez szybkie tempa, które trzymują się tu przez większą część czasu trwania, albo przez bezlitośnie napierającą sekcję rytmiczną? Nie wiem, jednak nie można o tym materiale powiedzieć, że jest przesadnie melodyjny i wpadający w ucho „niedzielnemu” metaluchowi. Wręcz przeciwnie – już pierwsze dźwięki otwierającego „It Comes in Waves” pokazują że tu nie będzie miętkiej gry. Do plusów tego materiału na pewno zaliczyłbym partie gitar – sporo tu fajnego, napędzanego tremolami grania, jest trochę naprawdę dobrych, nośnych riffów, ciekawych zwolnień i oczywiście parę zgrabnych melodii. Jest tu więc stosunkowo różnorodnie, jednak całość jawi mi się jako dość zwarty monolit, z którego po przesłuchaniu płyty ciężko było mi przypomnieć sobie poszczególne utwory. Może było tak dlatego, że czas trwania tego krążka, szczególnie jak na tego typu intensywne granie, był stosunkowo długi. Gdyby kilka rzeczy tu powycinać, wywalić te przedłużające się motywy „sieki”, całość skrócić o kwadrans i zostawić samą „esencję” to byłaby petarda. Mnie w kilku momentach ten krążek trochę przytłaczał i nużył, generalnie jednak zapamiętam go jako kawał całkiem dobrej, momentami porywającej, death/blackowej jazdy.

Prezes


https://apocalypticrites.blogspot.com/2024/05/recenzja-ethelyn-anhedonic.html


Described as a new force (or is it really new?!) in the world and in Poland, melodic death/black metal band, the Polish band ETHELYN is certainly not a band for the timid. The group began operating in 1995, but it was not until the 21st century that they really started working, releasing five albums since 2008. The fifth and newest one, titled „Anhedonic”, reached the masses on April 12, 2024 thanks to the Putrid Cult publishing house,

Already at the beginning of the album’s opening „It Comes in Wawes” there is an incredible feeling that things won’t be easy. The air becomes thicker with each passing moment, even before the guitars begin to wreak havoc and the drums go into overdrive, simultaneously triggering a deadly wave of sharp vocals that condemn the listener to eternal suffering. Layered vocals add anxiety and depth to Ethelyn’s music, enhancing the terror caused by the attack of the guitars.

While most bands playing this type of music end their activity with the aforementioned harshness, thus discouraging further destruction, Ethelyn balances on the border between destruction for the sake of destruction and music, unique music!

Let me write about some of the most interesting songs on the album, in my opinion. One of them is definitely the extremely atmospheric „The Void Is Worse than Hell”, which begins with great, booming drums. There’s a lot going on in it, and I’m enjoying the convulsive journey Ethelyn is taking me on. “Feeding by Own Blood” is similarly amazing with its swirling deadly guitar parts. The vocals unleash a furious beast of unbridled ferocity that threatens to send all notions of goodness to the hellish abyss. And finally, „Deathless Mother and the Mold”, a much cleaner sound with breathy, menacing vocals and insanely furious drums that feel too fast to be human.

It’s sharp, dense, brutal, original. I strongly encourage you to read „Anhedonic”, because it is really worth it!

Pablo.S



..::TRACK-LIST::..

1. It Comes in Waves 03:41
2. The Void in Worse Than Hell 05:32
3. Swampborn 04:16
4. Nostalgia For a Time You’ve Never Known 05:30
5. Feeding By Own Blood 04:00
6. The Grave is Starving 06:04
7. Drowned in Sepia 05:45
8. Mirror to Mirror 04:31
9. Deathless Mother and the Mold 05:02
10. Down the Dark Hall 04:55



..::OBSADA::..

Mysth - voc
Bogunieslav - git
Wrath - bass
Morbideus - dr




https://www.youtube.com/watch?v=K5zLPBaGxDU



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Opisywany jako nowa siła (czy aby na pewno nowa?!) w świecie i w Polsce, melodic death/ black metalowy, polski zespół ETHELYN z pewnością nie jest zespołem dla bojaźliwych. Grupa rozpoczęła działać od 1995 roku, ale za robotę wzięła się tak naprawdę dopiero w XXI wieku, wydając od 2008 roku pięć albumów. Ten piąty, najnowszy, któremu nadano tytuł „Anhedonic” trafił do ludzkich mas w dniu 12.04.2024 dzięki wydawnictwu Putrid Cult.

Już na początku otwierającego album „It Comes in Wawes” pojawia się niesamowite przeczucie, że lekko nie będzie. Z każdą chwilą gęstnieje powietrze, jeszcze zanim gitary zaczną siać spustoszenie, a perkusja wpadnie w overdrive, wywołując jednocześnie śmiertelną falę ostrego wokalu, który skazuje słuchacza na wieczne cierpienie. Warstwowe wokale dodają niepokoju i głębi muzyce Ethelyn potęgując grozę, wywoływaną atakiem gitar.

Podczas, gdy większość zespołów grających tego typu muzykę kończy swoją działalność na wspomnianej ostrości, a tym samym powodując zniechęcenie do dalszego ulegania destrukcji, Ethelyn balansuje na granicy pomiędzy zniszczeniem dla samego zniszczenia a muzyką, wyjątkową muzyką!

Pozwolę sobie na napisanie o kilku, według mnie, najciekawszych utworów na płycie. Na pewno zalicza się do nich, rozpoczynający się świetną, dudniącą perkusją, niezwykle atmosferyczny „The Void Is Worse than Hell”. Dzieje się w nim naprawdę sporo, a ja cieszę się konwulsyjną podróżą, w którą zabiera mnie Ethelyn. Podobnie niesamowity jest „Feeding by Own Blood’ z wirującymi śmiercionośnymi partiami gitar. Wokal uwalnia wściekłą bestię o niepohamowanej dzikości, która grozi odesłaniem wszelkich wyobrażeń o dobru w piekielną otchłań. I wreszcie „Deathless Mother and the Mold”, o znacznie czystszym brzmieniu z oddychającymi, groźnymi wokalami i szalenie wściekłą perkusją, która sprawia wrażenie, że jest zbyt szybka, aby była ludzka.

Jest ostro, gęsto, brutalnie, oryginalnie. Zachęcam gorąco, by zapoznać się z „Anhedonic”, bo naprawdę warto!

Pablo S.


...a ten znowu o black metalu? Jakiś czas temu poświęcał się wyłącznie progresywnej muzyce, a tu takie klocki? O co chodzi? Jeśli komukolwiek przeszła przez głowę taka myśl, to pragnę uspokoić. Progres wciąż zajmuje ważne miejsce w moim sercu, ale metal jest w nim na równych prawach, a że do redakcji trafiła jakiś czas temu spora paczuszka z wydawnictwami z okolic muzyki ekstremalnej, to przez jakiś czas oddałem się tym dźwiękom…

„Anhedonic” krakowskiego ETHELYN to już piąte wydawnictwo sygnowane logo tego zespołu i choć nie znam wcześniejszych to ten najnowszy zdrowo mnie sponiewierał. Muzyka serwowania przez formację to obskurny, surowy black metal stojący daleko od tego wszystkiego co wrzuca się do wora pt. „polski black metal”. Nie nazywają się słowem po Polsku, nie mają tekstów po polsku, nie próbują być kolejną Mgłą czy Odrazą. Zespół hołduje starej skandynawskiej szkole młócąc niemiłosiernie i prąc do przodu bez oglądania się na boki. Muzyka ma niesamowite pokłady agresji, a nieco garażowe brzmienie dodaje całości obskurności z najgłębszych podkładów podziemia. Owszem od czasu do czasu zespół nieco zwolni a w kanonady dźwięków wkrada się nieco więcej „klimatów” (np. w „The Void in Worse Than Hell”), melodyjnie potrafią zagrać gitary, potrafi też być nieco podnioślej czy ciężko. Nie mniej to ekstremalna muzyka dla maniaków. Tu nawet fani black metalu mogą mieć problem z odnalezieniem (tylko czy w takiej sytuacji są fanami black metalu?).

ETHELYN zaprezentowali światu naprawdę niezły album, płytę spójną i przesiąkniętą sonicznymi eksplozjami, album wypełniony mrokiem i chłodem, daleki od wymuskanych produkcji… dobre to jest po prostu i tyle...

Piotr Michalski


Szczerze mówiąc o Ethelyn trochę już zapomniałem… Trudno mi się jednak dziwić, ich ostatni materiał został wydany sześć lat temu, a ostatnim, który ja słyszałem był „No Glory to the God” z 2012 roku. Goście zdążyli jeszcze w międzyczasie zmienić logo, więc po pierwszym rzucie oka na okładkę, która mignęła mi gdzieś w internetach, nie zajarzyłem nawet że oni, to oni… Okładka zresztą, podobnie jak cały layout, jest całkiem niezła. Wracając jednak do Ethelyn… kiedyś, widząc tą nazwę w głowie od razu otwierała mi się szufladka z napisem „melodic death/black metal”, jednak po lekturze tego krążka już chyba tak jednoznacznie nie będzie. Owszem, na „Anhedonic” znajdziemy sporo melodii, jednak jawi mi się on zdecydowanie bardziej „brutal”, niż „melodic”. Może jest tak przez dobrą, mięsistą ale jednak dość szorstką produkcję? Może przez szybkie tempa, które trzymują się tu przez większą część czasu trwania, albo przez bezlitośnie napierającą sekcję rytmiczną? Nie wiem, jednak nie można o tym materiale powiedzieć, że jest przesadnie melodyjny i wpadający w ucho „niedzielnemu” metaluchowi. Wręcz przeciwnie – już pierwsze dźwięki otwierającego „It Comes in Waves” pokazują że tu nie będzie miętkiej gry. Do plusów tego materiału na pewno zaliczyłbym partie gitar – sporo tu fajnego, napędzanego tremolami grania, jest trochę naprawdę dobrych, nośnych riffów, ciekawych zwolnień i oczywiście parę zgrabnych melodii. Jest tu więc stosunkowo różnorodnie, jednak całość jawi mi się jako dość zwarty monolit, z którego po przesłuchaniu płyty ciężko było mi przypomnieć sobie poszczególne utwory. Może było tak dlatego, że czas trwania tego krążka, szczególnie jak na tego typu intensywne granie, był stosunkowo długi. Gdyby kilka rzeczy tu powycinać, wywalić te przedłużające się motywy „sieki”, całość skrócić o kwadrans i zostawić samą „esencję” to byłaby petarda. Mnie w kilku momentach ten krążek trochę przytłaczał i nużył, generalnie jednak zapamiętam go jako kawał całkiem dobrej, momentami porywającej, death/blackowej jazdy.

Prezes


https://apocalypticrites.blogspot.com/2024/05/recenzja-ethelyn-anhedonic.html


Described as a new force (or is it really new?!) in the world and in Poland, melodic death/black metal band, the Polish band ETHELYN is certainly not a band for the timid. The group began operating in 1995, but it was not until the 21st century that they really started working, releasing five albums since 2008. The fifth and newest one, titled „Anhedonic”, reached the masses on April 12, 2024 thanks to the Putrid Cult publishing house,

Already at the beginning of the album’s opening „It Comes in Wawes” there is an incredible feeling that things won’t be easy. The air becomes thicker with each passing moment, even before the guitars begin to wreak havoc and the drums go into overdrive, simultaneously triggering a deadly wave of sharp vocals that condemn the listener to eternal suffering. Layered vocals add anxiety and depth to Ethelyn’s music, enhancing the terror caused by the attack of the guitars.

While most bands playing this type of music end their activity with the aforementioned harshness, thus discouraging further destruction, Ethelyn balances on the border between destruction for the sake of destruction and music, unique music!

Let me write about some of the most interesting songs on the album, in my opinion. One of them is definitely the extremely atmospheric „The Void Is Worse than Hell”, which begins with great, booming drums. There’s a lot going on in it, and I’m enjoying the convulsive journey Ethelyn is taking me on. “Feeding by Own Blood” is similarly amazing with its swirling deadly guitar parts. The vocals unleash a furious beast of unbridled ferocity that threatens to send all notions of goodness to the hellish abyss. And finally, „Deathless Mother and the Mold”, a much cleaner sound with breathy, menacing vocals and insanely furious drums that feel too fast to be human.

It’s sharp, dense, brutal, original. I strongly encourage you to read „Anhedonic”, because it is really worth it!

Pablo.S



..::TRACK-LIST::..

1. It Comes in Waves 03:41
2. The Void in Worse Than Hell 05:32
3. Swampborn 04:16
4. Nostalgia For a Time You’ve Never Known 05:30
5. Feeding By Own Blood 04:00
6. The Grave is Starving 06:04
7. Drowned in Sepia 05:45
8. Mirror to Mirror 04:31
9. Deathless Mother and the Mold 05:02
10. Down the Dark Hall 04:55



..::OBSADA::..

Mysth - voc
Bogunieslav - git
Wrath - bass
Morbideus - dr




https://www.youtube.com/watch?v=K5zLPBaGxDU



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



Długo oczekiwany debiutancki album włoskiej legendy death metalu istniejącej od 1986 roku!!!



..::TRACK-LIST::..

1. Intro - From Darkest 01:36
2. Sell Your Soul (remastered 2023) 05:02
3. Suffocated by Fear 04:56
4. Black Marble Tomb 04:35
5. Deep Smell of Blood 04:35
6. Date with Death 05:14
7. ...Interlude... 00:33
8. Away from God's Gaze 04:56
9. Blood Tears Falls 04:16



Guest guitar on track 8 and 9 Andrea Cipolla (Corpsefucking Art, Morbo, Nuclear Wargod etc...). Backing vocals on track 8 Mariya Popyk, also author of the artwork.




https://www.youtube.com/watch?v=fQIgp0X00EM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



Długo oczekiwany debiutancki album włoskiej legendy death metalu istniejącej od 1986 roku!!!



..::TRACK-LIST::..

1. Intro - From Darkest 01:36
2. Sell Your Soul (remastered 2023) 05:02
3. Suffocated by Fear 04:56
4. Black Marble Tomb 04:35
5. Deep Smell of Blood 04:35
6. Date with Death 05:14
7. ...Interlude... 00:33
8. Away from God's Gaze 04:56
9. Blood Tears Falls 04:16



Guest guitar on track 8 and 9 Andrea Cipolla (Corpsefucking Art, Morbo, Nuclear Wargod etc...). Backing vocals on track 8 Mariya Popyk, also author of the artwork.




https://www.youtube.com/watch?v=fQIgp0X00EM



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Perversity [Słowacja] to deathmetalowy zespół założony w 1995 roku. Grupę powołali do życia gitarzysta Jozef Kosc, wokalista Martin Marincak i perkusista Daniel Doros. Wkrótce skład uzupełnił basista Henrich Koval i w 1997 roku kwartet zadebiutował demówkę 'The Embarrassed'. Pierwszy longplay, pt. 'In the Garment of Lust', ujrzał światło dzienne w 2003 roku.



..::TRACK-LIST::..

1. Hallucinatory Mutilate 03:38
2. Decomposition 03:11
3. The Terrifying Jewel of Fear 06:26
4. In the Garment of Lust 04:17
5. Carnivorous Visions 03:18
6. Insane Angelic Suffering 04:14
7. Eyes of Primitivism Closed Forever 02:54
8. An Averted Collapse 04:32
9. Disillusioned (Re-recorded Version) 03:05

10. The Worms Among Us (Bonus Song) 03:01



..::OBSADA::..

Vocals - Martin Marincak
Bass Guitar - Martin Kukol
Drums - Marek Stasak
Guitar - Dano Kochanik, Jozef Kosc




https://www.youtube.com/watch?v=13cOk3rrT4o



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Perversity [Słowacja] to deathmetalowy zespół założony w 1995 roku. Grupę powołali do życia gitarzysta Jozef Kosc, wokalista Martin Marincak i perkusista Daniel Doros. Wkrótce skład uzupełnił basista Henrich Koval i w 1997 roku kwartet zadebiutował demówkę 'The Embarrassed'. Pierwszy longplay, pt. 'In the Garment of Lust', ujrzał światło dzienne w 2003 roku.



..::TRACK-LIST::..

1. Hallucinatory Mutilate 03:38
2. Decomposition 03:11
3. The Terrifying Jewel of Fear 06:26
4. In the Garment of Lust 04:17
5. Carnivorous Visions 03:18
6. Insane Angelic Suffering 04:14
7. Eyes of Primitivism Closed Forever 02:54
8. An Averted Collapse 04:32
9. Disillusioned (Re-recorded Version) 03:05

10. The Worms Among Us (Bonus Song) 03:01



..::OBSADA::..

Vocals - Martin Marincak
Bass Guitar - Martin Kukol
Drums - Marek Stasak
Guitar - Dano Kochanik, Jozef Kosc




https://www.youtube.com/watch?v=13cOk3rrT4o



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Oto kolejny klejnot fantastycznej sceny deathmetalowej w Chile. Szczerze mówiąc, może UNAUSSPRECHLICHEN KULTEN jest nawet jednym z najlepszych i najbardziej wyjątkowych zespołów z tej wciąż mało znanej sceny.

Pamiętam pierwsze wrażenie... Cholernie unikalna mieszanka INCANTATION i starego MORBID ANGEL, polane zgniłym IMMOLATION i... Kurwa to jeszcze nie ten smak... Miłego!!!


Evil Chilean death metal cult Unaussprechlichen Kulten have been around since the late ‘90s and have never stopped putting out absolutely wicked ancient death metal, reliably dropping an album every few years starting with their first in 2005. Almost twenty years later, they’re even better than they were at the beginning, building on the strong core sound that’s slowly built them up a fanbase as one of the most consistent modern death metal bands. Make no mistake, Keziah Lilith Medea (Chapter X) is absolutely fantastic, and deserves the wide attention that I’ve seen for it through the year.

To the uninitiated, these mad Chilean veterans have spent the last couple of decades putting their own touches on the classic early ‘90s Immolation formula, throwing incredibly aggressive angular Azagthothean riffs into a blender with thundering double-bass and frantic solos to bash in the heads of listeners, mixing in technical bits that rapidly (and organically) progress through the band’s many ideas as they move through an album. Strangeness pops up and leaves as unexpectedly as it appeared, more standard death metal coming and going as the band rapidly changes tempos and moods.

Though not much has changed in the last few years since their last full length, Unaussprechlichen Kulten have once again pulled out an incredible album to slaughter their fans, and while it’s more in line with their older material, some small changes render this a truly new entity in its own right. The most immediately noticeable change is the length; Unaussprechlichen Kulten have always favored brevity, and with Keziah Lilith Medea, they’ve finally eschewed it with this album. The shortest song on the album is longer than the longest on my previous favorite from the band, 2008’s masterful People of the Monolith, and despite having a song less than their average (eight songs, to the average eight-point-something across their other three albums), it’s a full ten minutes longer than their next longest album, 2014’s Baphomet Pan Shub-Niggurath. The album also features their longest song to date, with “Firma el libro de la muerte” coming in at a grand total of seven minutes and thirty seconds.

The extra length is incredibly well used, adding massive lead sections and well-placed slower rhythms (as well as a couple of extra creepy intros!) into the extra space, and the effect transforms Keziah Lilith Medea from the blazing conciseness of their previous albums into something that can really be called Lovecraftian in more than just name. The horrifying, chaotic leads that enraptured before now have space to crescendo to glorious harmonies and massive melodic lines before falling back into noisy, unapproachable insanity; the rapidfire tempo changes that Unaussprechlichen Kulten have long used to such effect now go even further to even slower points of crawling dread, and the extra space lends itself to extra memorability rather than to the tedium that it might in a lesser band. Despite all of these comments on the length, Keziah Lilith Medea is still a fast album; though an extra ten minutes might sound like a lot, the whole thing still comes in at under forty minutes, and more than once I’ve put it on repeat without losing any interest at all.

Atmosphere has a high place in the band’s priorities on this album, and it’s fucking great; the occult horror is something that I’m hard pressed to directly compare to anything else, absolutely smothering listeners without relying on production tricks to do it. If anything, the slightly increased complexity of the album is kept audible with slightly clearer production to match, with the thickness and density of the music magnifying the size of the album’s sound. All of the instruments cut clearly through the mix, allowing listeners to distinctly hear the incredibly proficient drumming without losing a second of the riffs. Equally impressively, the harrowing low growls that make up the bulk of the vocals don’t obscure a second of the instrumentation, allowing the morbid tales that vocalist/guitarist Joseph Curwen roar pierce our eardrums in unison with the instrumentation. Given the identity of the producer- Hades Archer’s own Hateaxes Command, who has worked with legions of notable Chilean bands in the past- it’s unsurprising that the album turned out so damn well.

Though it’s too early to call, I wouldn’t be surprised if Keziah Lilith Medea (Chapter X) took its place as my new favorite in the venerable Unaussprechlichen Kulten discography, and I’m extremely eager to hear where they go next after this.

HighwayCorsair



..::TRACK-LIST::..

I. Unholy Abjuration Of Faith (The Oath) 5:13
II. The Woman, The Devil And God's Permit (Devotion In Body And Soul)
4:20
III. Dentro Del Círculo 3:47
IV. Firma El Libro De La Muerte 7:30
V. Sacrificio Infanticida 5:06
VI. Sabbatical Offering 4:43
VII. The Mark Of The Devil 3:52
VIII. Lujuria Carnal Con Incubos (Inseminación Demoniaca) 3:56



..::OBSADA::..

Herbert West - Guitars
Joseph Curwen - Vocals, Guitars
Butcher of Christ - Drums
Namru Impetradorum Mortem - Bass




https://www.youtube.com/watch?v=mh158ZlVfhk



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Oto kolejny klejnot fantastycznej sceny deathmetalowej w Chile. Szczerze mówiąc, może UNAUSSPRECHLICHEN KULTEN jest nawet jednym z najlepszych i najbardziej wyjątkowych zespołów z tej wciąż mało znanej sceny.

Pamiętam pierwsze wrażenie... Cholernie unikalna mieszanka INCANTATION i starego MORBID ANGEL, polane zgniłym IMMOLATION i... Kurwa to jeszcze nie ten smak... Miłego!!!


Evil Chilean death metal cult Unaussprechlichen Kulten have been around since the late ‘90s and have never stopped putting out absolutely wicked ancient death metal, reliably dropping an album every few years starting with their first in 2005. Almost twenty years later, they’re even better than they were at the beginning, building on the strong core sound that’s slowly built them up a fanbase as one of the most consistent modern death metal bands. Make no mistake, Keziah Lilith Medea (Chapter X) is absolutely fantastic, and deserves the wide attention that I’ve seen for it through the year.

To the uninitiated, these mad Chilean veterans have spent the last couple of decades putting their own touches on the classic early ‘90s Immolation formula, throwing incredibly aggressive angular Azagthothean riffs into a blender with thundering double-bass and frantic solos to bash in the heads of listeners, mixing in technical bits that rapidly (and organically) progress through the band’s many ideas as they move through an album. Strangeness pops up and leaves as unexpectedly as it appeared, more standard death metal coming and going as the band rapidly changes tempos and moods.

Though not much has changed in the last few years since their last full length, Unaussprechlichen Kulten have once again pulled out an incredible album to slaughter their fans, and while it’s more in line with their older material, some small changes render this a truly new entity in its own right. The most immediately noticeable change is the length; Unaussprechlichen Kulten have always favored brevity, and with Keziah Lilith Medea, they’ve finally eschewed it with this album. The shortest song on the album is longer than the longest on my previous favorite from the band, 2008’s masterful People of the Monolith, and despite having a song less than their average (eight songs, to the average eight-point-something across their other three albums), it’s a full ten minutes longer than their next longest album, 2014’s Baphomet Pan Shub-Niggurath. The album also features their longest song to date, with “Firma el libro de la muerte” coming in at a grand total of seven minutes and thirty seconds.

The extra length is incredibly well used, adding massive lead sections and well-placed slower rhythms (as well as a couple of extra creepy intros!) into the extra space, and the effect transforms Keziah Lilith Medea from the blazing conciseness of their previous albums into something that can really be called Lovecraftian in more than just name. The horrifying, chaotic leads that enraptured before now have space to crescendo to glorious harmonies and massive melodic lines before falling back into noisy, unapproachable insanity; the rapidfire tempo changes that Unaussprechlichen Kulten have long used to such effect now go even further to even slower points of crawling dread, and the extra space lends itself to extra memorability rather than to the tedium that it might in a lesser band. Despite all of these comments on the length, Keziah Lilith Medea is still a fast album; though an extra ten minutes might sound like a lot, the whole thing still comes in at under forty minutes, and more than once I’ve put it on repeat without losing any interest at all.

Atmosphere has a high place in the band’s priorities on this album, and it’s fucking great; the occult horror is something that I’m hard pressed to directly compare to anything else, absolutely smothering listeners without relying on production tricks to do it. If anything, the slightly increased complexity of the album is kept audible with slightly clearer production to match, with the thickness and density of the music magnifying the size of the album’s sound. All of the instruments cut clearly through the mix, allowing listeners to distinctly hear the incredibly proficient drumming without losing a second of the riffs. Equally impressively, the harrowing low growls that make up the bulk of the vocals don’t obscure a second of the instrumentation, allowing the morbid tales that vocalist/guitarist Joseph Curwen roar pierce our eardrums in unison with the instrumentation. Given the identity of the producer- Hades Archer’s own Hateaxes Command, who has worked with legions of notable Chilean bands in the past- it’s unsurprising that the album turned out so damn well.

Though it’s too early to call, I wouldn’t be surprised if Keziah Lilith Medea (Chapter X) took its place as my new favorite in the venerable Unaussprechlichen Kulten discography, and I’m extremely eager to hear where they go next after this.

HighwayCorsair



..::TRACK-LIST::..

I. Unholy Abjuration Of Faith (The Oath) 5:13
II. The Woman, The Devil And God's Permit (Devotion In Body And Soul)
4:20
III. Dentro Del Círculo 3:47
IV. Firma El Libro De La Muerte 7:30
V. Sacrificio Infanticida 5:06
VI. Sabbatical Offering 4:43
VII. The Mark Of The Devil 3:52
VIII. Lujuria Carnal Con Incubos (Inseminación Demoniaca) 3:56



..::OBSADA::..

Herbert West - Guitars
Joseph Curwen - Vocals, Guitars
Butcher of Christ - Drums
Namru Impetradorum Mortem - Bass




https://www.youtube.com/watch?v=mh158ZlVfhk



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Z tego, co się orientuję, to nazwa Tetragrammacide i ich najnowsze dzieło zatytułowane „Primal Incinerators of Moral Matrix” przewinęło się przez niejedno podsumowanie roku 2017. I nie jest to bezpodstawne, bo to, jaką płytę odjebało tych trzech typów, to ja nawet nie…

Myślę, że szczęka niejednemu opadła na wieść, że goście są z Indii. Co, jak co, ale ten kraj nie słynie raczej z metalu. Tym bardzo TAKIEGO metalu. Ale jak pokazuje choćby taki Genocide Shrine z Sri Lanki czy Impiety z Singapuru: chuj z tego, że mieszkasz w chatce z bambusa pod palmą, jak masz diabła w sercu, to nakurwiasz solidny metal. I taki właśnie metal znajdziemy na „Primal Incinerators of Moral Matrix”. Albo nawet i coś więcej. Ta płyta to prawie 40 minut istnego sonicznego terroru. Kurwa, ta muzyka nie zwalnia nawet na sekundę. Przez cały czas jesteśmy okładani, szarpani, kopani. Jedyne momenty wytchnienia, to te, krótkie przerwy między utworami. Poza tym mamy cały czas jazdę w ekstremalnie szybkich tempach. Bez zwalniania, bez kompromisu, beż żadnej litości. Jedyne skojarzenia, jakie mam przy tej płycie to genialny Teitanblood. Tak, jak kruszyli moją czaszkę Włosi swoim znakomitym „Death”, tak Tetragrammacide maltretuje moje małżowiny uszne, co sprawia mi nieukrywaną przyjemność. Jeśli jeszcze nie słyszeliście „Primal Incinerators of Moral Matrix”, to czas najwyższy to zmienić.

Ta płyta jest wybitna, nie pozostawia po sobie nic... Totalna zagłada i dźwiękowa anihilacja. Apokalipsa.... I kolesie kurwa są z Indii...

Pathologist



Wyobraźcie sobie najgorszą możliwą produkcję i pomnóżcie przez nieprzeniknioną ścianę noisu, podnosząc pulsacyjne przesterowania do kwadratu. Tak brzmiało Tetragrammacide przez pierwsze pięć lat działalności. To skrajne podejście zapewniło Hindusom skromne, acz oddane grono zwolenników. Była to muzyka wyłącznie dla najtwardszych głów, chełpiących się nieugiętą wolą wobec nieustającej presji.

Te pierwsze wydawnictwa są tak złe, że aż hipnotyzujące. Brak tu niemal rozróżnialnych dźwięków gitar, ukrytych gdzieś pośród blitzkriegu hałasu i nieludzkich częstotliwości. Zamiast podwójnej stopy słychać jedynie kolejne taczki z gruzem, wsypywane do rowu bielonego wzbijanym w powietrze znad truchła ludzkości wapnem.

Jednak grupa - od wydania w 2015 roku splita i EP-ki - przeformowała się.

Dawny gitarzysta - Radiationalist - nie czuł się widocznie dobrze, będąc przytłoczony murem hałasu. Zasiadł więc za perkusją, przybierając miano Uragnostic Eliminatora, zapewne na cześć starożytnego miasta Ur, miasta biblijnego Abrahama, ojca religii oddających cześć i chwałę czterem literom, tetragrammatonowi JHVH.

Gitarowe obowiązki dawnego bębniarza przejął - trzeba powiedzieć, ze świetnym skutkiem - Rosjanin S(d)S(t), co można też odczytywać jako Sadist. Zapewne dzięki jego pomocy, debiutancki album adekwatnie zmiksowano i zmasterowano w rosyjskim Nuclear Phoenix Studio, o jakże odpowiedniej dla składanej tam rozprawy teologicznej nazwie.

Na wokalu pozostał gentleman o ksywie Martial Opium, który nawiązał kontakt z wenezuelskim artystą o nazwisku Bryan Maita, parającym się rysowniczą ścieżką okultyzmu.

Po licznych rozmowach i wymianach poglądów między tymi panami, powstała oprawa wizualna dla ścieżki dźwiękowej do całkowitej zagłady, która już była albo jeszcze będzie. Współpraca ta zrodziła owoce równie bogate, jak plugawa kolaboracja Timo Ketoli z hiszpańskim Teitanblood przy okazji Seven Chalices.

Na efekty pracy tej czwórki trzeba było czekać do 3 listopada 2017 roku, kiedy album o wymyślnym tytule Primal Incinerators of Moral Matrix ujrzał światło dzienne. Innymi - polskimi - słowy, grupa deklaruje się jako: Pierwotni wypalacze moralnej macierzy. Krążek wyszedł pod sztandarem Iron Bonehead Productions, cieszącego się wśród zwolenników pierwotnego nakurwiania niemałym - i zasłużonym - poważaniem.

Album rozpoczyna dwuminutowe intro, ukazujące na wstępie, że kapela nie będzie zadowalać się utartymi schematami warmetalowej młóckarni. Sięgają głębiej i tak na przywitanie z nadchodzącą anihilacją spotykają nas eksperymentalne dźwięki, przywodzące na myśl stary zegar z kukułką i kręcące się koło roweru z założonymi na szprychy koralikami.

ObrazekZa chwilę rozpoczyna się transmisja - dziwne słowa w obcym języku. Śmigło pojazdu - Vimany - kręci się nieubłaganie. Dookoła bzyczą owady, zwiastując najgorsze. Niesiony echem głos podaje jakieś współrzędne. Czego? Celu?

Po tym dziwacznym wprowadzeniu do Primal Incinerators of Moral Matrix, wiadomo już, że zwyczajnie nie będzie.

Kolejne dwa kawałki to fenomenalne, plecione przeszywającym riffowaniem torpedy, niesione chwałą nuklearnej zagłady. Wycie bomb jest tu zwiastunem rytmicznego łamańca. Wiercone, niemal post-metalowe, dysonansujące tremola w głąb otchłani, ku chaosowi nicości i w głąb czasów przed prawem i grzechem. Huk centrali zagłusza myśli.

Takie strzały są tu jeszcze cztery. Do tego interludium i outro w podobnym do introsa - ryzykownym - klimacie. Sprawdza się znakomicie, choć wszystko wskazywałoby na to, że wyjdzie groteskowo.

Skrajne bestialstwo nie odziera jednak muzyki Tetragrammacide z posmaku nowości, a przede wszystkim - z nośności. Hinduski kolektyw potrafi bowiem zachować w kanonadzie bębnów melodie i wplatać w swój manifest riffy czy rytmy, tak bezlitosne, jak i zachęcające do headbangingu.

Kapela pokazuje też w Radicalized Matrikavyeda Operation: Militarized Cosmogrids Destabilization..., że odnajdują się doskonale w stylistyce doom, malując obraz pobitewnej melancholii. W Cyberserking Strategic Kalpa-Terminator... z kolei pokazuje, jaki groove jest w stanie wycisnąć z black/deathowego masakrowania.

Choć znajdziemy tu też, trademarkowe dla nowoczesnego metalu ekstremalnego, sytuacje w stylu - zapadające się sklepienie dawnych cnót, w ciągu sekund zmieniające się w gruzowiska, czy - napalmowe naloty ciężkich, tremolowanych bombardowań - to wszystko jednak niewiele w porównaniu do galaktycznej skali rozkurwu uprawianego przez Tetragrammacide z mocą tysięcy megaton, w przekroju całej płyty.

Wokal jest na całym albumie raczej dodatkiem, wisienką na torcie. Nie przemawia w ziemskim języku, co pasuje doborowo.


Muzykom udało się stworzyć prawie 40-minutowy materiał, w którym nieznosząca sprzeciwu nawałnica blastów nie jest celem samym w sobie, a służy oddaniu atmosfery odhumanizowanego, równoległego nam w czasie świata, w którym ludzkie życie nie jest bardziej istotne od losu pionka na szachownicy, a miarą śmiertelności są nie dziesiątki czy setki, ale całe prowincje trupów.

Dawno nie słyszałem tak absorbującej mieszanki bestialskiego black i death metalu, wchodzącej gładko przy wielokrotnym odsłuchu pod rząd. Mimo wszystko sądzę, że album nie straciłby wiele, gdyby był np. 3-4 minuty krótszy, a pewne partie zyskałyby, będąc nieco zwięźlejsze.

Jestem też zdania, że druga połowa krążka nie utrzymuje niezwykłego poziomu pierwszej, tracąc na chwytliwości na rzecz długodystansowego blastingu na jedno kopyto. I tu jednak znajdziemy kładące na kolana lotnicze wkręty i wspaniałe sola, grane przez Rosjanina.

Jazgotliwe odgłosy aparatury niekiedy przypominają, że muzyka Tetragrammacide opowiada o innej rzeczywistości, pochodzi z przepełnionego chaosem śmierci i poczęcia wymiaru czasu, jednocześnie prymitywnego i wysublimowanego, ludzkiego i obcego. Opowiada historie, które były, dopiero się wydarzą albo stanowią śmiertelny cykl zagłady i narodzin.

Tak przynajmniej mówią zapisane sanskrytem zwoje dawnych mędrców.

yog


One of the most genuinely threatening and overwhelmingly violent metal bands of modern times, TETRAGRAMMACIDE truly began their explosive reign with the Typhonian Wormholes: Indecipherable Anti​-​Structural Formulæ mini-album, released in late 2015 by IRON BONEHEAD. Then a duo, this Indian cult quickly reaped widespread acclaim (or general awe, at least) for how shockingly savage and unremittingly noisy Typhonian Wormholes was. And yet, underneath all that blown-out barbarism and in-the-red frequencies lay an accomplished black/death band who were simply waiting for an opportune time to reveal a clearer portrait of their sonic holocaust. And now, that time has arrived with Primal Incinerators of Moral Matrix.

Now a power-trio, on Primal Incinerators of Moral Matrix, TETRAGRAMMACIDE immediately lay bare their mission to decimate all contenders and pretenders left in the wake of Typhonian Wormholes' mushroom cloud. And indeed, after the unsettling intro, Primal Incinerators of Moral Matrix soon establishes a more sonically lucid style for the band: far clearer, stripped of noise both intentional and incidental, but swirling more severely and savagely into a fever dream of palpably physical heft, the trade-off works in the band's favor, and establishes a new paradigm for TETRAGRAMMACIDE whilst not abandoning their initial foundation entirely. As the album plays and slays on, it quickly becomes apparent that TETRAGRAMMACIDE have a dexterous songwriting ability in their already-bursting arsenal; from gutted ultra-grind to world-eating doom, all extremes are explored here, making the sensory overload all the more expansive.

Early on, references to TETRAGRAMMACIDE's progenitors could be made - early Nyogthaeblisz, earlier Goatpenis, later Nuclearhammer, any Intolitarian - but now, the Indian trio can stand alongside them as contemporaries, as they've now firmly established a genocidal aura all their own. And despite the concessions toward sonic clarity, they still don't belong to the "black metal" scene, nor especially the "death metal" one; "war metal" is still an apt appellation, but not as most understand it. Which is all to say nothing of TETRAGRAMMACIDE's crypto-scientific/occultic lyricism, which is taken to the furthest extremes on Primal Incinerators of Moral Matrix. Deciphering the codes behind titles like "Meontological Marga of Misanthropic Computation & Extensive Backwards Physics," "Radicalized Matrikavyeda Operation: Militarized Cosmogrids Destabilization (Heralding Absolute Contraction)," and "Intra-Dimensional Vessel of Were-Robotics, N-Logics and Assorted Lattice Intelligences," among six others, is much like wandering amidst the hyperspatial audial vortex of the album itself.

More martial, more miasmic, and more fully serving the powers of chaos, TETRAGRAMMACIDE have once again created a soundworld - this time, bigger and more OTT - where there is no hope, no mercy, NO FUN: no "scenes" exist because they've been obliterated by undulating, uncompromising waves of sonic hatred. When faced with Primal Incinerators of Moral Matrix, survival was never an option, for submission begins the second you press "play."



..::TRACK-LIST::..

1. Hyper-Spatial Mandala of Intuitive Latencies 02:18
2. The Prognosticators of Trans-Yuggothian Meta-Reasoning 06:23
3. Radicalized Matrikavyeda Operation: Militarized Cosmogrids Destabilization (Heralding Absolute Contraction ) 07:15
4. Cyberserking Strategic Kalpa-Terminator (Advanced Acausality Increment Mechanism) 05:47
5. Transcranial Ka'abatronic Stimulation Collapse 02:00
6. Intra-Dimensional Vessel of Were-Robotics, N-Logics and Assorted Lattice Intelligences 04:56
7. Meontological Marga of Misanthropic Computation & Extensive Backwards Physics 03:39
8. Imperial Cyanide Voltigeurs (Quantum Threshold Leapers of Hatha- Sorcery)
04:43
9. Dismal Ramification of Metamathematical Marmas and Sandhi 01:52



..::OBSADA::..

Drums [Radical Hammers Of Gnostic Science & Misanthropic Calculus] - U.Eliminator
Guitar [Unorthodox String Theorist] - S(d)S(t)
Vocals [Masked Heretical Vishuddha Transmitter] - M.Opium




https://www.youtube.com/watch?v=gOOBhvS5kbc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Z tego, co się orientuję, to nazwa Tetragrammacide i ich najnowsze dzieło zatytułowane „Primal Incinerators of Moral Matrix” przewinęło się przez niejedno podsumowanie roku 2017. I nie jest to bezpodstawne, bo to, jaką płytę odjebało tych trzech typów, to ja nawet nie…

Myślę, że szczęka niejednemu opadła na wieść, że goście są z Indii. Co, jak co, ale ten kraj nie słynie raczej z metalu. Tym bardzo TAKIEGO metalu. Ale jak pokazuje choćby taki Genocide Shrine z Sri Lanki czy Impiety z Singapuru: chuj z tego, że mieszkasz w chatce z bambusa pod palmą, jak masz diabła w sercu, to nakurwiasz solidny metal. I taki właśnie metal znajdziemy na „Primal Incinerators of Moral Matrix”. Albo nawet i coś więcej. Ta płyta to prawie 40 minut istnego sonicznego terroru. Kurwa, ta muzyka nie zwalnia nawet na sekundę. Przez cały czas jesteśmy okładani, szarpani, kopani. Jedyne momenty wytchnienia, to te, krótkie przerwy między utworami. Poza tym mamy cały czas jazdę w ekstremalnie szybkich tempach. Bez zwalniania, bez kompromisu, beż żadnej litości. Jedyne skojarzenia, jakie mam przy tej płycie to genialny Teitanblood. Tak, jak kruszyli moją czaszkę Włosi swoim znakomitym „Death”, tak Tetragrammacide maltretuje moje małżowiny uszne, co sprawia mi nieukrywaną przyjemność. Jeśli jeszcze nie słyszeliście „Primal Incinerators of Moral Matrix”, to czas najwyższy to zmienić.

Ta płyta jest wybitna, nie pozostawia po sobie nic... Totalna zagłada i dźwiękowa anihilacja. Apokalipsa.... I kolesie kurwa są z Indii...

Pathologist



Wyobraźcie sobie najgorszą możliwą produkcję i pomnóżcie przez nieprzeniknioną ścianę noisu, podnosząc pulsacyjne przesterowania do kwadratu. Tak brzmiało Tetragrammacide przez pierwsze pięć lat działalności. To skrajne podejście zapewniło Hindusom skromne, acz oddane grono zwolenników. Była to muzyka wyłącznie dla najtwardszych głów, chełpiących się nieugiętą wolą wobec nieustającej presji.

Te pierwsze wydawnictwa są tak złe, że aż hipnotyzujące. Brak tu niemal rozróżnialnych dźwięków gitar, ukrytych gdzieś pośród blitzkriegu hałasu i nieludzkich częstotliwości. Zamiast podwójnej stopy słychać jedynie kolejne taczki z gruzem, wsypywane do rowu bielonego wzbijanym w powietrze znad truchła ludzkości wapnem.

Jednak grupa - od wydania w 2015 roku splita i EP-ki - przeformowała się.

Dawny gitarzysta - Radiationalist - nie czuł się widocznie dobrze, będąc przytłoczony murem hałasu. Zasiadł więc za perkusją, przybierając miano Uragnostic Eliminatora, zapewne na cześć starożytnego miasta Ur, miasta biblijnego Abrahama, ojca religii oddających cześć i chwałę czterem literom, tetragrammatonowi JHVH.

Gitarowe obowiązki dawnego bębniarza przejął - trzeba powiedzieć, ze świetnym skutkiem - Rosjanin S(d)S(t), co można też odczytywać jako Sadist. Zapewne dzięki jego pomocy, debiutancki album adekwatnie zmiksowano i zmasterowano w rosyjskim Nuclear Phoenix Studio, o jakże odpowiedniej dla składanej tam rozprawy teologicznej nazwie.

Na wokalu pozostał gentleman o ksywie Martial Opium, który nawiązał kontakt z wenezuelskim artystą o nazwisku Bryan Maita, parającym się rysowniczą ścieżką okultyzmu.

Po licznych rozmowach i wymianach poglądów między tymi panami, powstała oprawa wizualna dla ścieżki dźwiękowej do całkowitej zagłady, która już była albo jeszcze będzie. Współpraca ta zrodziła owoce równie bogate, jak plugawa kolaboracja Timo Ketoli z hiszpańskim Teitanblood przy okazji Seven Chalices.

Na efekty pracy tej czwórki trzeba było czekać do 3 listopada 2017 roku, kiedy album o wymyślnym tytule Primal Incinerators of Moral Matrix ujrzał światło dzienne. Innymi - polskimi - słowy, grupa deklaruje się jako: Pierwotni wypalacze moralnej macierzy. Krążek wyszedł pod sztandarem Iron Bonehead Productions, cieszącego się wśród zwolenników pierwotnego nakurwiania niemałym - i zasłużonym - poważaniem.

Album rozpoczyna dwuminutowe intro, ukazujące na wstępie, że kapela nie będzie zadowalać się utartymi schematami warmetalowej młóckarni. Sięgają głębiej i tak na przywitanie z nadchodzącą anihilacją spotykają nas eksperymentalne dźwięki, przywodzące na myśl stary zegar z kukułką i kręcące się koło roweru z założonymi na szprychy koralikami.

ObrazekZa chwilę rozpoczyna się transmisja - dziwne słowa w obcym języku. Śmigło pojazdu - Vimany - kręci się nieubłaganie. Dookoła bzyczą owady, zwiastując najgorsze. Niesiony echem głos podaje jakieś współrzędne. Czego? Celu?

Po tym dziwacznym wprowadzeniu do Primal Incinerators of Moral Matrix, wiadomo już, że zwyczajnie nie będzie.

Kolejne dwa kawałki to fenomenalne, plecione przeszywającym riffowaniem torpedy, niesione chwałą nuklearnej zagłady. Wycie bomb jest tu zwiastunem rytmicznego łamańca. Wiercone, niemal post-metalowe, dysonansujące tremola w głąb otchłani, ku chaosowi nicości i w głąb czasów przed prawem i grzechem. Huk centrali zagłusza myśli.

Takie strzały są tu jeszcze cztery. Do tego interludium i outro w podobnym do introsa - ryzykownym - klimacie. Sprawdza się znakomicie, choć wszystko wskazywałoby na to, że wyjdzie groteskowo.

Skrajne bestialstwo nie odziera jednak muzyki Tetragrammacide z posmaku nowości, a przede wszystkim - z nośności. Hinduski kolektyw potrafi bowiem zachować w kanonadzie bębnów melodie i wplatać w swój manifest riffy czy rytmy, tak bezlitosne, jak i zachęcające do headbangingu.

Kapela pokazuje też w Radicalized Matrikavyeda Operation: Militarized Cosmogrids Destabilization..., że odnajdują się doskonale w stylistyce doom, malując obraz pobitewnej melancholii. W Cyberserking Strategic Kalpa-Terminator... z kolei pokazuje, jaki groove jest w stanie wycisnąć z black/deathowego masakrowania.

Choć znajdziemy tu też, trademarkowe dla nowoczesnego metalu ekstremalnego, sytuacje w stylu - zapadające się sklepienie dawnych cnót, w ciągu sekund zmieniające się w gruzowiska, czy - napalmowe naloty ciężkich, tremolowanych bombardowań - to wszystko jednak niewiele w porównaniu do galaktycznej skali rozkurwu uprawianego przez Tetragrammacide z mocą tysięcy megaton, w przekroju całej płyty.

Wokal jest na całym albumie raczej dodatkiem, wisienką na torcie. Nie przemawia w ziemskim języku, co pasuje doborowo.


Muzykom udało się stworzyć prawie 40-minutowy materiał, w którym nieznosząca sprzeciwu nawałnica blastów nie jest celem samym w sobie, a służy oddaniu atmosfery odhumanizowanego, równoległego nam w czasie świata, w którym ludzkie życie nie jest bardziej istotne od losu pionka na szachownicy, a miarą śmiertelności są nie dziesiątki czy setki, ale całe prowincje trupów.

Dawno nie słyszałem tak absorbującej mieszanki bestialskiego black i death metalu, wchodzącej gładko przy wielokrotnym odsłuchu pod rząd. Mimo wszystko sądzę, że album nie straciłby wiele, gdyby był np. 3-4 minuty krótszy, a pewne partie zyskałyby, będąc nieco zwięźlejsze.

Jestem też zdania, że druga połowa krążka nie utrzymuje niezwykłego poziomu pierwszej, tracąc na chwytliwości na rzecz długodystansowego blastingu na jedno kopyto. I tu jednak znajdziemy kładące na kolana lotnicze wkręty i wspaniałe sola, grane przez Rosjanina.

Jazgotliwe odgłosy aparatury niekiedy przypominają, że muzyka Tetragrammacide opowiada o innej rzeczywistości, pochodzi z przepełnionego chaosem śmierci i poczęcia wymiaru czasu, jednocześnie prymitywnego i wysublimowanego, ludzkiego i obcego. Opowiada historie, które były, dopiero się wydarzą albo stanowią śmiertelny cykl zagłady i narodzin.

Tak przynajmniej mówią zapisane sanskrytem zwoje dawnych mędrców.

yog


One of the most genuinely threatening and overwhelmingly violent metal bands of modern times, TETRAGRAMMACIDE truly began their explosive reign with the Typhonian Wormholes: Indecipherable Anti​-​Structural Formulæ mini-album, released in late 2015 by IRON BONEHEAD. Then a duo, this Indian cult quickly reaped widespread acclaim (or general awe, at least) for how shockingly savage and unremittingly noisy Typhonian Wormholes was. And yet, underneath all that blown-out barbarism and in-the-red frequencies lay an accomplished black/death band who were simply waiting for an opportune time to reveal a clearer portrait of their sonic holocaust. And now, that time has arrived with Primal Incinerators of Moral Matrix.

Now a power-trio, on Primal Incinerators of Moral Matrix, TETRAGRAMMACIDE immediately lay bare their mission to decimate all contenders and pretenders left in the wake of Typhonian Wormholes' mushroom cloud. And indeed, after the unsettling intro, Primal Incinerators of Moral Matrix soon establishes a more sonically lucid style for the band: far clearer, stripped of noise both intentional and incidental, but swirling more severely and savagely into a fever dream of palpably physical heft, the trade-off works in the band's favor, and establishes a new paradigm for TETRAGRAMMACIDE whilst not abandoning their initial foundation entirely. As the album plays and slays on, it quickly becomes apparent that TETRAGRAMMACIDE have a dexterous songwriting ability in their already-bursting arsenal; from gutted ultra-grind to world-eating doom, all extremes are explored here, making the sensory overload all the more expansive.

Early on, references to TETRAGRAMMACIDE's progenitors could be made - early Nyogthaeblisz, earlier Goatpenis, later Nuclearhammer, any Intolitarian - but now, the Indian trio can stand alongside them as contemporaries, as they've now firmly established a genocidal aura all their own. And despite the concessions toward sonic clarity, they still don't belong to the "black metal" scene, nor especially the "death metal" one; "war metal" is still an apt appellation, but not as most understand it. Which is all to say nothing of TETRAGRAMMACIDE's crypto-scientific/occultic lyricism, which is taken to the furthest extremes on Primal Incinerators of Moral Matrix. Deciphering the codes behind titles like "Meontological Marga of Misanthropic Computation & Extensive Backwards Physics," "Radicalized Matrikavyeda Operation: Militarized Cosmogrids Destabilization (Heralding Absolute Contraction)," and "Intra-Dimensional Vessel of Were-Robotics, N-Logics and Assorted Lattice Intelligences," among six others, is much like wandering amidst the hyperspatial audial vortex of the album itself.

More martial, more miasmic, and more fully serving the powers of chaos, TETRAGRAMMACIDE have once again created a soundworld - this time, bigger and more OTT - where there is no hope, no mercy, NO FUN: no "scenes" exist because they've been obliterated by undulating, uncompromising waves of sonic hatred. When faced with Primal Incinerators of Moral Matrix, survival was never an option, for submission begins the second you press "play."



..::TRACK-LIST::..

1. Hyper-Spatial Mandala of Intuitive Latencies 02:18
2. The Prognosticators of Trans-Yuggothian Meta-Reasoning 06:23
3. Radicalized Matrikavyeda Operation: Militarized Cosmogrids Destabilization (Heralding Absolute Contraction ) 07:15
4. Cyberserking Strategic Kalpa-Terminator (Advanced Acausality Increment Mechanism) 05:47
5. Transcranial Ka'abatronic Stimulation Collapse 02:00
6. Intra-Dimensional Vessel of Were-Robotics, N-Logics and Assorted Lattice Intelligences 04:56
7. Meontological Marga of Misanthropic Computation & Extensive Backwards Physics 03:39
8. Imperial Cyanide Voltigeurs (Quantum Threshold Leapers of Hatha- Sorcery)
04:43
9. Dismal Ramification of Metamathematical Marmas and Sandhi 01:52



..::OBSADA::..

Drums [Radical Hammers Of Gnostic Science & Misanthropic Calculus] - U.Eliminator
Guitar [Unorthodox String Theorist] - S(d)S(t)
Vocals [Masked Heretical Vishuddha Transmitter] - M.Opium




https://www.youtube.com/watch?v=gOOBhvS5kbc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Drugi album amerykańskiego zespołu grającego techniczny i progresywny death metal inspirowany przez GORGUTS, ATHEIST, DEMILICH. "ZEALOTRY - The Last Witness CD" to prawdziwa gratka dla miłośników death metalu. To prawdziwe dzieło sztuki, które wzbudza respekt nawet wśród najwybredniejszych fanów gatunku.

Album trwa niemal 54 minuty i to aż 54 minuty mistrzowsko zagranej muzyki. Zealotry to zespół, który kultywuje tradycyjne elementy gatunku, ale jednocześnie nie boi się eksperymentować, poszukując nowych dróg i inspiracji.
'The Last Witness' to doskonały przykład na to, jak profesjonalny zespół może przewrócić do góry nogami wszystko, co myśleliśmy o death metalu. Album jest niczym opowieść, która wprowadza nas w mroczny świat końca ludzkości. Teksty utworów, opowiadają historię znaną już z dzieł takich autorów jak Arthur C. Clarke, ale Zealotry potrafi to opowiedzieć w sposób zupełnie oryginalny i jedyny w swoim rodzaju.



'The Last Witness' presents almost 54 mins of material hitting on all fronts with a progressive, yet schooled brand of death metal mastery, The album is carved from the same flesh as some of the genre's most important releases. Zealotry is a band that walks its own path, one that's paved by a desire to push death metal to new levels, while staying true to the genre's traditional elements.
"The Last Witness" brings to life a series of massive and unparalleled musical movements dense and complex enough to require repeated listens.

Lyrically, the album tells the story of humanity's end, as imagined by Arthur C. Clarke (among others). It speaks of our species' forced ascension and assimilation, compelled by the unseen, unknowable mind that tends to the cosmic clockwork and has decided the fates of countless other races. It is also about choices, mistakes and their consequences.

Lavadome is proud to present such irreversible art which stands out above the norm instead of following it in hopes there are still ears out here, thirsty to listen on repeat and slowly uncovering the mesmerizing scales of the nature presented by The Last Witness.




The topic of progression in metal is a controversial one, doubly so in a time when it is as at once digging into its past and looking into a future. The question of what constitutes progression is a controversial one where you will only get quasi answers at best and even more questions branching out of them. Is it merely novelty; a fresh layer of paint on old rusted gears, giving us a temporary sense of awe before familiarity and boredom sets in again? The combination of a distinct style onto a normal one; the ordinary fused with the extraordinary, a showpiece for eclecticism at the cost of foundation-level integrity? Simply improving the technical skill involved; raising the bar for membership, yet changing little else? Personally, I believe that true progression, development, evolution or whathaveyou comes not from merely unusual influences or quantitative knowledge of technique, but rather a distinct perspective – one that can be composed of pieces that may be staples yet arranged and executed in a form that makes them something else in their entirety.

Where the new old school movement is caught between hollow worship and genuine attempts to re-interpret its origins, the brutal-technical modernists are busy wallowing in their own short-sighted excess, and the dissonant movement has become rather comfortable in its increasingly less alien tonalities, there have been those who stand apart from the three axes of death metal. Ghoulgotha, Blood Incantation, Kerasphorus, Pavor, Morbius, The Chasm, Diskord, Axis of Advance, Mitochondrion, and Boston’s Zealotry represent a movement that at once dwells on the fringes of death metal yet viciously expands that desolate frontier. While Zealotry are far from the first or the most well known of these, they are arguably the best example of a band that encapsulates not just the genre’s present but it’s rich, storied history. Taking inspiration from the genre’s 30+ year history, Zealotry’s ideas will not be unheard of to genre veterans yet it is how they have warped and adapted them for their own esoteric purposes and rendering it far from comfortingly familiar.

Compared to the gradually unfolding cycles of riffing that comprised their excellent 2013 debut, The Charnel Expanse, The Last Witness stands out immediately with the raw density of its layered instrumentation. While their technical capacities were far from lacking, now they have stolen the spotlight as the talents of all four musicians coalesce into a tapestry of writhing rhythms and coiling expanses of fluctuating tonalities. Make no mistake, Zealotry is not a band that has forgotten about the importance of well crafted riffage but how they ambiguously entwine consonance and dissonance leaves very little that would be considered even remotely catchy or immediately gut-wrenching as much as ominous and otherworldly. The meat of the songs revolves around the deadly duo of guitarists Roman Temin and Chthe’ilist cult leader Philippe Tougas whirling complex counterpoint patterns into luminous textures from which they draw out a variety of depth an elaboration upon central ideas and themes. A highly active drum performance from Inhumatus’ Alex Zalatan forms an undulating turbulent framework in which they can function, pulling out a variety of sharply timed accents and fills, and shadowing the swell and churn of the rhythm and yet not coming off as remotely showboating. While the bass was muffled on the last album, here Aodán Collins is equally prominent as both guitarists, their every movement answered by stalking, chunking basslines that flesh out the lower end and veer into additional layers of harmony and contrast, furthering the album’s unsettlingly alien mood.

All of this makes the album come off as more jazz-fusion esque than its predecessor yet not necessarily just by their rigorous playing which betrays an impressive range of influences (Allan Holdsworth, Timeghoul, Univers Zero, Adramelech, The Chasm, Gorguts, Immolation, Alf Svensson era At The Gates, Ved Buens Ende, Virus, Anata, Gorguts and numerous others). As previously stated, the emphasis on layered instrumentation is much stronger than on the debut and it affects how the composition of the songs as well. These eight tracks cycle through these intricate textural layers, orbiting around one another to build up familiarity and ambience, saving up momentum generated to surge through powerful diversions, often using solos to great effect as they capitalize on expectation and frenetic execution in a mixture of Roman’s fusion ambivalence and Phil’s incendiary shredding. The riffing that ensues adds a more direct narrative approach to resolve prior strains of flurried delivery. It is in these moments the band wisely streamlines their delivery to bring the numerous hydra-like threads of development to their conclusion. Longer phrases slither in, creeping like hunting centipedes, stretching out to grasp at and fulfill the development of the underlying threads woven beneath the watery line between melody and discordance. It sounds fairly complex and the actual playing will likely take repeated listening to follow. Structurally however this is fairly concise and contained if compared to groups like Obliteration and The Chasm. Repetition is used notably but rather than being an artistic crutch, it works quite well to help re-contextualize itself in the wake of a song’s progression and provide closure where there might otherwise be confusion and amorphousness.

I’ve described Zealotry elsewhere as being a kind of convergence point for various threads of death metal modern, classic, and dissonant in nature but the more I listen, the more there’s the sneaking suspicion this generalization works increasingly less. On both levels of its mystifying aesthetic and underlying content, The Last Witness is a masterwork of death metal and a testament to the possibilities still ripe for exploration in the genre. It’s a rare fusion of high-tech craftsmanship, morbidly esoteric science fiction lyricism, and meticulously crafted compositions that doesn’t come around very often. At the same time, in spite of its initial inaccessibility, there’s a lot it offers to a wide variety of extreme metal fans across the spectrum, assuming they can tolerate just how much it lets loose upon the listener right from its opening moments. I doubt Zealotry will come to be the model upon which future iterations of death metal oddballs will base themselves on (and for the better) yet they’re emblematic of the changing attitudes and mindsets within the genre. Not just concerning progression/evolution but also what lies at the heart of death metal; it multifaceted nature that continues to voice itself in unexpected ways that challenge conventional notions of what does and doesn’t constitute moving forward amongst the genre’s numerous factions. Having produced two albums amongst the elite of recent times, the future remains promising for Boston’s finest and the fractured movement of which they form the spearhead.

Stillborn Machine



..::TRACK-LIST::..

1. Arc of Eradication 04:53
2. Heralding the Black Apostle 06:32
3. Cybernetic Eucharist 05:06
4. Progeny Omega 09:10
5. Mutagenesis 04:41
6. Yliaster 06:34
7. The Last Witness 08:01
8. Silence 08:38



..::OBSADA::..

R. Temin - Guitars (rhythm), Vocals
P. Tougas - Guitars (rhythm, lead, acoustic), Vocals (backing)
Alex Zalatan - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=2Fxof7EBrSc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Drugi album amerykańskiego zespołu grającego techniczny i progresywny death metal inspirowany przez GORGUTS, ATHEIST, DEMILICH. "ZEALOTRY - The Last Witness CD" to prawdziwa gratka dla miłośników death metalu. To prawdziwe dzieło sztuki, które wzbudza respekt nawet wśród najwybredniejszych fanów gatunku.

Album trwa niemal 54 minuty i to aż 54 minuty mistrzowsko zagranej muzyki. Zealotry to zespół, który kultywuje tradycyjne elementy gatunku, ale jednocześnie nie boi się eksperymentować, poszukując nowych dróg i inspiracji.
'The Last Witness' to doskonały przykład na to, jak profesjonalny zespół może przewrócić do góry nogami wszystko, co myśleliśmy o death metalu. Album jest niczym opowieść, która wprowadza nas w mroczny świat końca ludzkości. Teksty utworów, opowiadają historię znaną już z dzieł takich autorów jak Arthur C. Clarke, ale Zealotry potrafi to opowiedzieć w sposób zupełnie oryginalny i jedyny w swoim rodzaju.



'The Last Witness' presents almost 54 mins of material hitting on all fronts with a progressive, yet schooled brand of death metal mastery, The album is carved from the same flesh as some of the genre's most important releases. Zealotry is a band that walks its own path, one that's paved by a desire to push death metal to new levels, while staying true to the genre's traditional elements.
"The Last Witness" brings to life a series of massive and unparalleled musical movements dense and complex enough to require repeated listens.

Lyrically, the album tells the story of humanity's end, as imagined by Arthur C. Clarke (among others). It speaks of our species' forced ascension and assimilation, compelled by the unseen, unknowable mind that tends to the cosmic clockwork and has decided the fates of countless other races. It is also about choices, mistakes and their consequences.

Lavadome is proud to present such irreversible art which stands out above the norm instead of following it in hopes there are still ears out here, thirsty to listen on repeat and slowly uncovering the mesmerizing scales of the nature presented by The Last Witness.




The topic of progression in metal is a controversial one, doubly so in a time when it is as at once digging into its past and looking into a future. The question of what constitutes progression is a controversial one where you will only get quasi answers at best and even more questions branching out of them. Is it merely novelty; a fresh layer of paint on old rusted gears, giving us a temporary sense of awe before familiarity and boredom sets in again? The combination of a distinct style onto a normal one; the ordinary fused with the extraordinary, a showpiece for eclecticism at the cost of foundation-level integrity? Simply improving the technical skill involved; raising the bar for membership, yet changing little else? Personally, I believe that true progression, development, evolution or whathaveyou comes not from merely unusual influences or quantitative knowledge of technique, but rather a distinct perspective – one that can be composed of pieces that may be staples yet arranged and executed in a form that makes them something else in their entirety.

Where the new old school movement is caught between hollow worship and genuine attempts to re-interpret its origins, the brutal-technical modernists are busy wallowing in their own short-sighted excess, and the dissonant movement has become rather comfortable in its increasingly less alien tonalities, there have been those who stand apart from the three axes of death metal. Ghoulgotha, Blood Incantation, Kerasphorus, Pavor, Morbius, The Chasm, Diskord, Axis of Advance, Mitochondrion, and Boston’s Zealotry represent a movement that at once dwells on the fringes of death metal yet viciously expands that desolate frontier. While Zealotry are far from the first or the most well known of these, they are arguably the best example of a band that encapsulates not just the genre’s present but it’s rich, storied history. Taking inspiration from the genre’s 30+ year history, Zealotry’s ideas will not be unheard of to genre veterans yet it is how they have warped and adapted them for their own esoteric purposes and rendering it far from comfortingly familiar.

Compared to the gradually unfolding cycles of riffing that comprised their excellent 2013 debut, The Charnel Expanse, The Last Witness stands out immediately with the raw density of its layered instrumentation. While their technical capacities were far from lacking, now they have stolen the spotlight as the talents of all four musicians coalesce into a tapestry of writhing rhythms and coiling expanses of fluctuating tonalities. Make no mistake, Zealotry is not a band that has forgotten about the importance of well crafted riffage but how they ambiguously entwine consonance and dissonance leaves very little that would be considered even remotely catchy or immediately gut-wrenching as much as ominous and otherworldly. The meat of the songs revolves around the deadly duo of guitarists Roman Temin and Chthe’ilist cult leader Philippe Tougas whirling complex counterpoint patterns into luminous textures from which they draw out a variety of depth an elaboration upon central ideas and themes. A highly active drum performance from Inhumatus’ Alex Zalatan forms an undulating turbulent framework in which they can function, pulling out a variety of sharply timed accents and fills, and shadowing the swell and churn of the rhythm and yet not coming off as remotely showboating. While the bass was muffled on the last album, here Aodán Collins is equally prominent as both guitarists, their every movement answered by stalking, chunking basslines that flesh out the lower end and veer into additional layers of harmony and contrast, furthering the album’s unsettlingly alien mood.

All of this makes the album come off as more jazz-fusion esque than its predecessor yet not necessarily just by their rigorous playing which betrays an impressive range of influences (Allan Holdsworth, Timeghoul, Univers Zero, Adramelech, The Chasm, Gorguts, Immolation, Alf Svensson era At The Gates, Ved Buens Ende, Virus, Anata, Gorguts and numerous others). As previously stated, the emphasis on layered instrumentation is much stronger than on the debut and it affects how the composition of the songs as well. These eight tracks cycle through these intricate textural layers, orbiting around one another to build up familiarity and ambience, saving up momentum generated to surge through powerful diversions, often using solos to great effect as they capitalize on expectation and frenetic execution in a mixture of Roman’s fusion ambivalence and Phil’s incendiary shredding. The riffing that ensues adds a more direct narrative approach to resolve prior strains of flurried delivery. It is in these moments the band wisely streamlines their delivery to bring the numerous hydra-like threads of development to their conclusion. Longer phrases slither in, creeping like hunting centipedes, stretching out to grasp at and fulfill the development of the underlying threads woven beneath the watery line between melody and discordance. It sounds fairly complex and the actual playing will likely take repeated listening to follow. Structurally however this is fairly concise and contained if compared to groups like Obliteration and The Chasm. Repetition is used notably but rather than being an artistic crutch, it works quite well to help re-contextualize itself in the wake of a song’s progression and provide closure where there might otherwise be confusion and amorphousness.

I’ve described Zealotry elsewhere as being a kind of convergence point for various threads of death metal modern, classic, and dissonant in nature but the more I listen, the more there’s the sneaking suspicion this generalization works increasingly less. On both levels of its mystifying aesthetic and underlying content, The Last Witness is a masterwork of death metal and a testament to the possibilities still ripe for exploration in the genre. It’s a rare fusion of high-tech craftsmanship, morbidly esoteric science fiction lyricism, and meticulously crafted compositions that doesn’t come around very often. At the same time, in spite of its initial inaccessibility, there’s a lot it offers to a wide variety of extreme metal fans across the spectrum, assuming they can tolerate just how much it lets loose upon the listener right from its opening moments. I doubt Zealotry will come to be the model upon which future iterations of death metal oddballs will base themselves on (and for the better) yet they’re emblematic of the changing attitudes and mindsets within the genre. Not just concerning progression/evolution but also what lies at the heart of death metal; it multifaceted nature that continues to voice itself in unexpected ways that challenge conventional notions of what does and doesn’t constitute moving forward amongst the genre’s numerous factions. Having produced two albums amongst the elite of recent times, the future remains promising for Boston’s finest and the fractured movement of which they form the spearhead.

Stillborn Machine



..::TRACK-LIST::..

1. Arc of Eradication 04:53
2. Heralding the Black Apostle 06:32
3. Cybernetic Eucharist 05:06
4. Progeny Omega 09:10
5. Mutagenesis 04:41
6. Yliaster 06:34
7. The Last Witness 08:01
8. Silence 08:38



..::OBSADA::..

R. Temin - Guitars (rhythm), Vocals
P. Tougas - Guitars (rhythm, lead, acoustic), Vocals (backing)
Alex Zalatan - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=2Fxof7EBrSc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Bardzo cacy death metale z Białorusi!

'Sychodžańnie' to drugi materiał w trzyletniej historii zespołu, wydany w rok po premierze debiutanckiej demówki „Starazytnaje Licha”. Nową EP-kę wypełniają 32 minuty intensywnego black/death metalu, urozmaiconego tajemniczymi interludiami i filmowymi monologami, które nadają całości unikatowego charakteru. W muzyce LSZB pobrzmiewają echa takich zespołów, jak Necros Christos, Archgoat, czy Mortuary Drape. Materiał został zmiksowany/zmasterowany przez Ghostalgy Productions. Autorem okładki jest VR.



After releasing Staražytnaje licha demo last year, Belarusian black/death metallers Ljosazabojstwa are back with a massive new EP Sychodžańnie, set for release on June 30 via Hellthrasher Productions (CD/digital). With Sychodžańnie, LSZB take their brand of ancient thrashing black death to a whole new level, balancing barbaric riffage with mysterious interludes and spoken word samples that make for a unique experience. Prepare yourself for a 32-minute descent to the bottomless pit..

"At six tracks in thirty two minutes, LSZB’s follow-up EP, Sychodžańnie, is a mind-rattling hellride through the darklands of humanity’s subconscious. One minute you’re headbanging, rejoicing in malicious riffs and howls of ancient rancor; the next you’re cowering in deeply-embedded, instinctual fear beneath the wailing sirens of doom." - DECIBEL MAGAZINE

"As good as Staražytnaje licha was, Sychodžańnie is better. While that first demo was a multifaceted affair, there are even more facets on this new gem, and the band have pushed the dynamism of their compositions to even greater heights. The result is a half hour of music that keeps the listener tightly bound in the chains of its attraction." - NO CLEAN SINGING



The occult horror of a certain type of black/death generally somewhat influenced by or otherwise in line with Mortuary Drape is one of my favorite things, and Ljosazabojstwa clearly agree, given the content on Sychodžańnie and on the demo that came before it. From the first bits of atmosphere created by a haunting organ introduction through the very last chords, everything about this EP is massive; monolithic doom-driven rhythms do combat with the vocalist’s echoing snarl, subtle keyboards occasionally provide an extra layer, and the whole package is complimented by the immense production that ties the entire package together. Ominous interludes, sometimes mid-track, build tension, and whenever appropriate buildup has been reached, well-timed eruptions launch trudging doom into ripping hellfire before spiraling back to a horrifying crawl.

Though I mentioned Mortuary Drape as a point of comparison (and a clear influence), Ljosazabojstwa are by no means a clone of anyone; chaotic tremolo melodies, pretty leads, fiery death metal, and blazing thrash merge seamlessly to form a package that fits the mood that Mortuary Drape, Necros Christos, or similar bands put me into without feeling like a pointless ripoff at any point. Though sometimes the non-metal interruptions get a bit much for me, the overall package is startlingly strong, and a welcome change of pace from the onslaught of more straightforward death metal releases that I’ve been hearing from this year so far; as a point to their credit, the interludes are well written (or well picked, for the samples), and my general distaste for lengthy and frequent interludes may well be more of a problem for me than the interludes themselves.

Ljosazabojstwa fundamentally call for a return to the occult, and I welcome it with open arms. Sychodžańnie is catchy, memorable, and excellently performed, with more than enough variety and strength of both songwriting and pacing to keep the EP interesting from listen to listen. Most great EP’s leave me wanting more from the band, and as much as I’m looking forward to hearing Ljosazabojstwa’s first full length, this is a rare EP powerful enough to merit the repeat listens and reflection to occupy me until whenever the band feels that another release is necessary.

HighwayCorsair



..::TRACK-LIST::..

1. Pozirk u biezdań 02:06
2. Zhuba 07:37
3. Piekła 06:56
4. Šliach na Miehida 07:00
5. Sychodžańnie 01:36
6. Zabojstwa ljosu 06:48




https://www.youtube.com/watch?v=3EVsw21ro6A



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Bardzo cacy death metale z Białorusi!

'Sychodžańnie' to drugi materiał w trzyletniej historii zespołu, wydany w rok po premierze debiutanckiej demówki „Starazytnaje Licha”. Nową EP-kę wypełniają 32 minuty intensywnego black/death metalu, urozmaiconego tajemniczymi interludiami i filmowymi monologami, które nadają całości unikatowego charakteru. W muzyce LSZB pobrzmiewają echa takich zespołów, jak Necros Christos, Archgoat, czy Mortuary Drape. Materiał został zmiksowany/zmasterowany przez Ghostalgy Productions. Autorem okładki jest VR.



After releasing Staražytnaje licha demo last year, Belarusian black/death metallers Ljosazabojstwa are back with a massive new EP Sychodžańnie, set for release on June 30 via Hellthrasher Productions (CD/digital). With Sychodžańnie, LSZB take their brand of ancient thrashing black death to a whole new level, balancing barbaric riffage with mysterious interludes and spoken word samples that make for a unique experience. Prepare yourself for a 32-minute descent to the bottomless pit..

"At six tracks in thirty two minutes, LSZB’s follow-up EP, Sychodžańnie, is a mind-rattling hellride through the darklands of humanity’s subconscious. One minute you’re headbanging, rejoicing in malicious riffs and howls of ancient rancor; the next you’re cowering in deeply-embedded, instinctual fear beneath the wailing sirens of doom." - DECIBEL MAGAZINE

"As good as Staražytnaje licha was, Sychodžańnie is better. While that first demo was a multifaceted affair, there are even more facets on this new gem, and the band have pushed the dynamism of their compositions to even greater heights. The result is a half hour of music that keeps the listener tightly bound in the chains of its attraction." - NO CLEAN SINGING



The occult horror of a certain type of black/death generally somewhat influenced by or otherwise in line with Mortuary Drape is one of my favorite things, and Ljosazabojstwa clearly agree, given the content on Sychodžańnie and on the demo that came before it. From the first bits of atmosphere created by a haunting organ introduction through the very last chords, everything about this EP is massive; monolithic doom-driven rhythms do combat with the vocalist’s echoing snarl, subtle keyboards occasionally provide an extra layer, and the whole package is complimented by the immense production that ties the entire package together. Ominous interludes, sometimes mid-track, build tension, and whenever appropriate buildup has been reached, well-timed eruptions launch trudging doom into ripping hellfire before spiraling back to a horrifying crawl.

Though I mentioned Mortuary Drape as a point of comparison (and a clear influence), Ljosazabojstwa are by no means a clone of anyone; chaotic tremolo melodies, pretty leads, fiery death metal, and blazing thrash merge seamlessly to form a package that fits the mood that Mortuary Drape, Necros Christos, or similar bands put me into without feeling like a pointless ripoff at any point. Though sometimes the non-metal interruptions get a bit much for me, the overall package is startlingly strong, and a welcome change of pace from the onslaught of more straightforward death metal releases that I’ve been hearing from this year so far; as a point to their credit, the interludes are well written (or well picked, for the samples), and my general distaste for lengthy and frequent interludes may well be more of a problem for me than the interludes themselves.

Ljosazabojstwa fundamentally call for a return to the occult, and I welcome it with open arms. Sychodžańnie is catchy, memorable, and excellently performed, with more than enough variety and strength of both songwriting and pacing to keep the EP interesting from listen to listen. Most great EP’s leave me wanting more from the band, and as much as I’m looking forward to hearing Ljosazabojstwa’s first full length, this is a rare EP powerful enough to merit the repeat listens and reflection to occupy me until whenever the band feels that another release is necessary.

HighwayCorsair



..::TRACK-LIST::..

1. Pozirk u biezdań 02:06
2. Zhuba 07:37
3. Piekła 06:56
4. Šliach na Miehida 07:00
5. Sychodžańnie 01:36
6. Zabojstwa ljosu 06:48




https://www.youtube.com/watch?v=3EVsw21ro6A



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Nic dziwnego, że biorąc pod uwagę dotychczasowe osiągnięcia zespołu, nie jest to typowy album Tech-Death. Utalentowany duet gitarzysty i inżyniera dźwięku Norberta Müllera oraz wokalisty, gitarzysty i kompozytora Floriana Engelke'a prześcignął samych siebie na Ontology of Nought! Epickie utwory o długości od 10 do 18 minut łączą się w spójną całość, która zachwyca charakterystycznym technicznym rozmachem zespołu i progresywnym, kompozytorskim geniuszem. Imponująca obsada muzyków sesyjnych i gościnnych dodaje jeszcze więcej energii.



Ingurgitating Oblivion to bezsprzecznie jeden z najbardziej ambitnych zespołów u naszych zachodnich zabor… tego, sąsiadów. Niemcy od lat całkiem udanie poszerzają formułę technicznego death metalu, nie idąc przy tym na łatwiznę ani żadne kompromisy. A, no i nie zważają, czy ktokolwiek spoza zespołu ogarnia te ich pokręcone wizje. Nie powiem, takie aroganckie podejście, ignorujące możliwości i oczekiwania odbiorców, zawsze mi imponuje — tak jak zaimponował mi „Vision Wallows In Symphonies Of Light” — ale i ja czasami osiągam punkt wyrzygu, kiedy spektrum artyzmu jest zbyt szerokie.

Ontology Of Nought to kolejny krok Ingurgitating Oblivion na drodze do wykreowania jeśli nie oryginalnego, to przynajmniej rozpoznawalnego stylu. Idąc po swoje, zespół wyraźnie zredukował tutaj bezpośrednie wpływy Gorguts czy Ulcerate, za to wprowadził więcej zabaw z lajtowymi, choć wcale nie mniej skomplikowanymi dźwiękami, czyniąc materiał baaardzo rozbudowanym i nieprzewidywalnym. Niemcy potrafią z pasją napierać intensywny death metal o zagmatwanych strukturach, by po sekundzie przejść do czarowania damskimi wokalami i klimatami z pogranicza jazzu i fusion. Zwykle te elementy przenikają się tylko w niewielkim stopniu, częściej mamy do czynienia z gwałtownymi przeskokami to w jedną, to w drugą stronę – a to wszystko w ramach jednego utworu. Owszem, grupa z równą swobodą porusza się w obu tych skrajnościach, ale całość byłaby jednak bardziej komunikatywna, gdyby te pomysły rozłożono na osobne (i krótsze) kawałki. Gdyby… bo ewidentnie nie o przystępność tu chodzi…

Jeśli dobrze łapię ideę, Ontology Of Nought pomyślano tak, żeby był albumem niezwykle złożonym i bardzo wymagającym, z którym trzeba się pomęczyć, który powoli odsłania swoje atuty i właściwie nigdy do końca nie daje się rozgryźć. Muzycy Ingurgitating Oblivion zadbali o to, żeby „się działo”, żeby było gęsto, różnorodnie i nieszablonowo — co naturalnie doceniam — bo przez około 55 minut tego materiału dostajemy sporo dowodów ich nieskrępowanej wyobraźni i ogromnych umiejętności. Niemcy potrafią zamieszać tak, że momentami nie wiadomo, co się dzieje, ale robią to z prawdziwą klasą, bo niezależnie od aktualnie uprawianego gatunku, wychodzi im to świetnie.

Tylko tego… jest jeden problem. Ja tu piszę o około 55 minutach, a wyświetlacz pokazuje ich aż 73… Czym zatem są te brakujące minuty? Ano, kurwa jego w dupę zapierdolona mać, niczym: jakiś ambient, przypadkowe dźwięki, gadka-szmatka albo po prostu nic. Dłuuugie fragmenty nica, które sztucznie rozciągają i tak już bardzo długie utwory (weźmy pierwszy z brzegu „Uncreation's Whirring Loom You Ply With Crippled Fingers”, który potrzebuje trzy i pół minuty, żeby w ogóle wystartować) i kompletnie zaburzają spójność płyty. Na „Vision Wallows In Symphonies Of Light” również występowały pewne okołoambientowe przeszkadzajki, ale było ich bez porównania mniej, a przez to tak nie doskwierały. Na Ontology Of Nought tego badziewia jest tyle, że każdorazowo doprowadza mnie do szału i nie pozwala w pełni cieszyć się zawartością „netto” płyty.

Czwarte dzieło Ingurgitating Oblivion brzmi znakomicie, jest cudnie zagrane (Lille Gruber odpierdala takie kosmosy, że kopara nie chce się podnieść z podłogi) i zawiera masę naprawdę kapitalnej muzyki. Niestety, nawet te wszystkie zalety zebrane do kupy nie są w stanie odwrócić mojej uwagi od koszmarnej wtopy z ambientowymi zapchajdziurami. Mogła być z tego płyta roku, tymczasem z bólem serca jestem zmuszony dać jej ledwie 7.

demo


Ciężka artyleria wjechała. Bardzo ciężka. Oto przed Wami piąty album niemieckiego Ingurgitating Oblivion, projektu aktualnie dowodzonego przez Floriana Engelke, muzyka Of Trees And Orchids, grupy, na gruzach której Ingurgitating Oblivion powstało. Na przestrzeni ćwierćwiecza muzyka tego projektu sukcesywnie ewoluowała od dość gęstego i brutalnego, zdysonansowanego metalu śmierci w kierunkach coraz bardziej awangardowych. W 2017 wraz z dołączeniem do składu perkusisty Lille Grubera (Defeated Sanity), muzyka Niemców nabrał jeszcze większych rumieńców i odpłynęła w eksperymenty jeszcze mocniej, czego owocem był ostatni jak dotąd album „Visions Wallows In Symphonies Of Light” z tamtego roku, dowodzący, że ponad dwudziestominutowe kompozycje dla death metalu są niestraszne. „Ontology Of Nought” idzie jeszcze dalej – żadna z pięciu zamieszczonych tu kompozycji nie schodzi poniżej 10 minut. Panowie ze swoją inwencją twórczą idą tutaj jeszcze dalej zostawiając sobie coraz mniej pola na death metal, a pławiąc się w w naginaniu form i tekstur. Różnorodność dźwięków i paleta inspiracji, które tu usłyszymy sprawiłaby – jestem skłonny zaryzykować tą tezę w ciemno – że wyczekiwany tu i ówdzie nowy album Blood Incantation umoczony w „berlińskiej szkole” będzie będzie jak VW Passat w zestawieniu z Bugatti Chiron. Czego tu nie usłyszymy – krautrock, zheul, post-black, kolaże dźwiękowe z kosmosu rodem, brutalny death metal, skandynawska szkoła progrocka, muzyka bliskiego wschodu. Naprawdę dużo tu tego. Wykonane jest to brawurowo i perfekcyjnie, zagrane tak, że papcie spadają, tu nie ma chwili na zająknięcie czy błąd. Tylko chyba trochę tu tego wszystkiego za dużo. „Ontology Of Nought” kipi barokowym przepychem i balansuje na granicy swobodnej improwizacji, a w zasadzie jedną nogą już tam jest a drugą stara się przełożyć. Pije do tego, że brakuje tu punktów zaczepienia, jakiejś chwili, żeby tą muzyką podelektować się, a nie tylko podziwiać ją. Zawsze uważałem siebie za słuchacza, który lubi pewne przeładowanie formy, ponadprzeciętny warsztat wykonawczy i pewną skłonność do łamania konwencji. Tutaj jest tego aż nadto i jest to zrobione naprawdę ze smakiem. I bardzo bym życzył sobie, żeby ten muzyczny tygiel w swoich 73 minutach był tworem niemalże całkowicie instrumentalnym, bo partie wokalne nie dość, że są tu słabe, to i kompletnie niepotrzebne. A one przede wszystkim bardzo słabo, cicho zarejestrowane, blackowy skrzek brzmi jakby żaba dusiła się w sadzawce, growl jest kompletnie bezużyteczny, a okazjonalne, czyste wokale stylizowane na pre-heritagowego Akerfeldta dość blade. Warto też podkreślić, że tego typu wydawnictwa, które mają w sobie duży pierwiastek improwizacji niekoniecznie mają dużą „replay value”. Nie ukrywam, że cholernie szanuje wysiłek włożony w ten album, ale skłamałbym mówiąc, że jest to zestaw dźwięków, który zachęca mnie do ponownego sięgnięcia po te nagranie. Na pewno jest to płyta, którą warto przesłuchać, bo oferuje ona naprawdę dużo. W chuj dużo. Kto ile z tego wyniesie to kwestia indywidualna. Szczerze namawiam do przesłuchania jeśli nie boicie się wyzwań.
Harlequin


Unsurprisingly, considering the band's acclaimed body of work to date, this is no run-of-the-mill Tech-Death album. The talented duo of guitarist and engineer Norbert Müller and vocalist, guitarist, and composer Florian Engelke have outdone themselves again on Ontology of Nought! Epic-length tracks ranging from 10 to 18 minutes fuse into a cohesive whole that awes with the band's characteristic technical flare and progressive, compositional brilliance. The impressive cast of session and guest musicians adds even more vibrancy.



..::TRACK-LIST::..

1. Uncreation’s whirring loom you ply with crippled fingers 14:38
2. To weave the tapestry of nought 18:47
3. The blossoms of your tomorrow shall unfold in my heart 11:05
4. Lest I should perish with travel, effete and weary, as my knees refuse to bear me thither 10:24
5. The barren earth oozes blood, and shakes and moans, to drink her children’s gore 18:18



..::OBSADA::..

Norbert Müller - rhythm and lead guitars, sound engineering, mastering, all recording logistics
Florian Engelke - lead composition, rhythm and lead guitars, vocals, Tibetan singing bowls

Guest appearances / Session musicians:
Lille Gruber (Defeated Sanity) - Drums
Ava Bonam - Vocals
Chris Zoukas (Mentally Defiled, Sacral Rage, Violent Definition) - Bass
Céline Voccia - Piano
Daniel Agi - Recorder, Flutes
Jan Ferdinand - Vibraphone, Guitars
Tom Fountainhead Geldschläger - Guitar Solos




https://www.youtube.com/watch?v=rqv8UM_g-GY



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Nic dziwnego, że biorąc pod uwagę dotychczasowe osiągnięcia zespołu, nie jest to typowy album Tech-Death. Utalentowany duet gitarzysty i inżyniera dźwięku Norberta Müllera oraz wokalisty, gitarzysty i kompozytora Floriana Engelke'a prześcignął samych siebie na Ontology of Nought! Epickie utwory o długości od 10 do 18 minut łączą się w spójną całość, która zachwyca charakterystycznym technicznym rozmachem zespołu i progresywnym, kompozytorskim geniuszem. Imponująca obsada muzyków sesyjnych i gościnnych dodaje jeszcze więcej energii.



Ingurgitating Oblivion to bezsprzecznie jeden z najbardziej ambitnych zespołów u naszych zachodnich zabor… tego, sąsiadów. Niemcy od lat całkiem udanie poszerzają formułę technicznego death metalu, nie idąc przy tym na łatwiznę ani żadne kompromisy. A, no i nie zważają, czy ktokolwiek spoza zespołu ogarnia te ich pokręcone wizje. Nie powiem, takie aroganckie podejście, ignorujące możliwości i oczekiwania odbiorców, zawsze mi imponuje — tak jak zaimponował mi „Vision Wallows In Symphonies Of Light” — ale i ja czasami osiągam punkt wyrzygu, kiedy spektrum artyzmu jest zbyt szerokie.

Ontology Of Nought to kolejny krok Ingurgitating Oblivion na drodze do wykreowania jeśli nie oryginalnego, to przynajmniej rozpoznawalnego stylu. Idąc po swoje, zespół wyraźnie zredukował tutaj bezpośrednie wpływy Gorguts czy Ulcerate, za to wprowadził więcej zabaw z lajtowymi, choć wcale nie mniej skomplikowanymi dźwiękami, czyniąc materiał baaardzo rozbudowanym i nieprzewidywalnym. Niemcy potrafią z pasją napierać intensywny death metal o zagmatwanych strukturach, by po sekundzie przejść do czarowania damskimi wokalami i klimatami z pogranicza jazzu i fusion. Zwykle te elementy przenikają się tylko w niewielkim stopniu, częściej mamy do czynienia z gwałtownymi przeskokami to w jedną, to w drugą stronę – a to wszystko w ramach jednego utworu. Owszem, grupa z równą swobodą porusza się w obu tych skrajnościach, ale całość byłaby jednak bardziej komunikatywna, gdyby te pomysły rozłożono na osobne (i krótsze) kawałki. Gdyby… bo ewidentnie nie o przystępność tu chodzi…

Jeśli dobrze łapię ideę, Ontology Of Nought pomyślano tak, żeby był albumem niezwykle złożonym i bardzo wymagającym, z którym trzeba się pomęczyć, który powoli odsłania swoje atuty i właściwie nigdy do końca nie daje się rozgryźć. Muzycy Ingurgitating Oblivion zadbali o to, żeby „się działo”, żeby było gęsto, różnorodnie i nieszablonowo — co naturalnie doceniam — bo przez około 55 minut tego materiału dostajemy sporo dowodów ich nieskrępowanej wyobraźni i ogromnych umiejętności. Niemcy potrafią zamieszać tak, że momentami nie wiadomo, co się dzieje, ale robią to z prawdziwą klasą, bo niezależnie od aktualnie uprawianego gatunku, wychodzi im to świetnie.

Tylko tego… jest jeden problem. Ja tu piszę o około 55 minutach, a wyświetlacz pokazuje ich aż 73… Czym zatem są te brakujące minuty? Ano, kurwa jego w dupę zapierdolona mać, niczym: jakiś ambient, przypadkowe dźwięki, gadka-szmatka albo po prostu nic. Dłuuugie fragmenty nica, które sztucznie rozciągają i tak już bardzo długie utwory (weźmy pierwszy z brzegu „Uncreation's Whirring Loom You Ply With Crippled Fingers”, który potrzebuje trzy i pół minuty, żeby w ogóle wystartować) i kompletnie zaburzają spójność płyty. Na „Vision Wallows In Symphonies Of Light” również występowały pewne okołoambientowe przeszkadzajki, ale było ich bez porównania mniej, a przez to tak nie doskwierały. Na Ontology Of Nought tego badziewia jest tyle, że każdorazowo doprowadza mnie do szału i nie pozwala w pełni cieszyć się zawartością „netto” płyty.

Czwarte dzieło Ingurgitating Oblivion brzmi znakomicie, jest cudnie zagrane (Lille Gruber odpierdala takie kosmosy, że kopara nie chce się podnieść z podłogi) i zawiera masę naprawdę kapitalnej muzyki. Niestety, nawet te wszystkie zalety zebrane do kupy nie są w stanie odwrócić mojej uwagi od koszmarnej wtopy z ambientowymi zapchajdziurami. Mogła być z tego płyta roku, tymczasem z bólem serca jestem zmuszony dać jej ledwie 7.

demo


Ciężka artyleria wjechała. Bardzo ciężka. Oto przed Wami piąty album niemieckiego Ingurgitating Oblivion, projektu aktualnie dowodzonego przez Floriana Engelke, muzyka Of Trees And Orchids, grupy, na gruzach której Ingurgitating Oblivion powstało. Na przestrzeni ćwierćwiecza muzyka tego projektu sukcesywnie ewoluowała od dość gęstego i brutalnego, zdysonansowanego metalu śmierci w kierunkach coraz bardziej awangardowych. W 2017 wraz z dołączeniem do składu perkusisty Lille Grubera (Defeated Sanity), muzyka Niemców nabrał jeszcze większych rumieńców i odpłynęła w eksperymenty jeszcze mocniej, czego owocem był ostatni jak dotąd album „Visions Wallows In Symphonies Of Light” z tamtego roku, dowodzący, że ponad dwudziestominutowe kompozycje dla death metalu są niestraszne. „Ontology Of Nought” idzie jeszcze dalej – żadna z pięciu zamieszczonych tu kompozycji nie schodzi poniżej 10 minut. Panowie ze swoją inwencją twórczą idą tutaj jeszcze dalej zostawiając sobie coraz mniej pola na death metal, a pławiąc się w w naginaniu form i tekstur. Różnorodność dźwięków i paleta inspiracji, które tu usłyszymy sprawiłaby – jestem skłonny zaryzykować tą tezę w ciemno – że wyczekiwany tu i ówdzie nowy album Blood Incantation umoczony w „berlińskiej szkole” będzie będzie jak VW Passat w zestawieniu z Bugatti Chiron. Czego tu nie usłyszymy – krautrock, zheul, post-black, kolaże dźwiękowe z kosmosu rodem, brutalny death metal, skandynawska szkoła progrocka, muzyka bliskiego wschodu. Naprawdę dużo tu tego. Wykonane jest to brawurowo i perfekcyjnie, zagrane tak, że papcie spadają, tu nie ma chwili na zająknięcie czy błąd. Tylko chyba trochę tu tego wszystkiego za dużo. „Ontology Of Nought” kipi barokowym przepychem i balansuje na granicy swobodnej improwizacji, a w zasadzie jedną nogą już tam jest a drugą stara się przełożyć. Pije do tego, że brakuje tu punktów zaczepienia, jakiejś chwili, żeby tą muzyką podelektować się, a nie tylko podziwiać ją. Zawsze uważałem siebie za słuchacza, który lubi pewne przeładowanie formy, ponadprzeciętny warsztat wykonawczy i pewną skłonność do łamania konwencji. Tutaj jest tego aż nadto i jest to zrobione naprawdę ze smakiem. I bardzo bym życzył sobie, żeby ten muzyczny tygiel w swoich 73 minutach był tworem niemalże całkowicie instrumentalnym, bo partie wokalne nie dość, że są tu słabe, to i kompletnie niepotrzebne. A one przede wszystkim bardzo słabo, cicho zarejestrowane, blackowy skrzek brzmi jakby żaba dusiła się w sadzawce, growl jest kompletnie bezużyteczny, a okazjonalne, czyste wokale stylizowane na pre-heritagowego Akerfeldta dość blade. Warto też podkreślić, że tego typu wydawnictwa, które mają w sobie duży pierwiastek improwizacji niekoniecznie mają dużą „replay value”. Nie ukrywam, że cholernie szanuje wysiłek włożony w ten album, ale skłamałbym mówiąc, że jest to zestaw dźwięków, który zachęca mnie do ponownego sięgnięcia po te nagranie. Na pewno jest to płyta, którą warto przesłuchać, bo oferuje ona naprawdę dużo. W chuj dużo. Kto ile z tego wyniesie to kwestia indywidualna. Szczerze namawiam do przesłuchania jeśli nie boicie się wyzwań.
Harlequin


Unsurprisingly, considering the band's acclaimed body of work to date, this is no run-of-the-mill Tech-Death album. The talented duo of guitarist and engineer Norbert Müller and vocalist, guitarist, and composer Florian Engelke have outdone themselves again on Ontology of Nought! Epic-length tracks ranging from 10 to 18 minutes fuse into a cohesive whole that awes with the band's characteristic technical flare and progressive, compositional brilliance. The impressive cast of session and guest musicians adds even more vibrancy.



..::TRACK-LIST::..

1. Uncreation’s whirring loom you ply with crippled fingers 14:38
2. To weave the tapestry of nought 18:47
3. The blossoms of your tomorrow shall unfold in my heart 11:05
4. Lest I should perish with travel, effete and weary, as my knees refuse to bear me thither 10:24
5. The barren earth oozes blood, and shakes and moans, to drink her children’s gore 18:18



..::OBSADA::..

Norbert Müller - rhythm and lead guitars, sound engineering, mastering, all recording logistics
Florian Engelke - lead composition, rhythm and lead guitars, vocals, Tibetan singing bowls

Guest appearances / Session musicians:
Lille Gruber (Defeated Sanity) - Drums
Ava Bonam - Vocals
Chris Zoukas (Mentally Defiled, Sacral Rage, Violent Definition) - Bass
Céline Voccia - Piano
Daniel Agi - Recorder, Flutes
Jan Ferdinand - Vibraphone, Guitars
Tom Fountainhead Geldschläger - Guitar Solos




https://www.youtube.com/watch?v=rqv8UM_g-GY



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



Bardzo cenny kawałek historii thrash/death metal'u!



..::TRACK-LIST::..

1. The Choice 7:48
2. Murder, Rape, Pilage, And Burn 3:54
3. Reformation 5:06
4. Redeem Deny 3:46
5. Possession 4:49
6. Suicidal Dreams 4:02
7. Life And Death 4:21
8. Victim Of The Future 3:52
9. Tunnel Of Damnation 3:41
10. Follower 3:08

Bonus Track:
11. Impending Doom 3:35



..::OBSADA::..

Bass, Vocals - Paul Speckmann
Drums - Dean Chioles
Guitar - Aaron Nickeas



https://www.youtube.com/watch?v=b1uNXuGy8dc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



Bardzo cenny kawałek historii thrash/death metal'u!



..::TRACK-LIST::..

1. The Choice 7:48
2. Murder, Rape, Pilage, And Burn 3:54
3. Reformation 5:06
4. Redeem Deny 3:46
5. Possession 4:49
6. Suicidal Dreams 4:02
7. Life And Death 4:21
8. Victim Of The Future 3:52
9. Tunnel Of Damnation 3:41
10. Follower 3:08

Bonus Track:
11. Impending Doom 3:35



..::OBSADA::..

Bass, Vocals - Paul Speckmann
Drums - Dean Chioles
Guitar - Aaron Nickeas



https://www.youtube.com/watch?v=b1uNXuGy8dc



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Debiutancka EPka ekipy z Chicago grającej techniczny death metal inspirowany przez PSYCROPTIC, SOREPTION, ARKAIK oraz wczesny DECAPITATED!



I listen to a lot of technical death metal; it's my favorite type of death metal, and admittedly, I'm not too picky with it either. I understand the complaints of it being more of just a showboating competition rather than an actual song, but throw in a lot of notes, a clean production and some pompous lyrics screamed by what sounds like a maniac, and I'm all for it. Despite this, I knew when I had first heard this EP, this was truly something special.

Firstly, I'm not one to talk much about production, but the sound on this is absolutely spot on. Everything is audible and clean, but not too clean to where it sounds plasticy. The guitars have a nice crunch to them, the bass is devastatingly low and rumbles away like an 8.0 magnitude earthquake. The drums and vocals are balanced nicely as well, and everything comes together very well, with not one party outdoing the other at any point.

Musically, it's a tech death album by the numbers; changing tempos, switching time signatures, blistering speed and a drummer that pummels away at his kit like it's a contest to see how fast he can go. What makes this album special for me are the absolutely obliterating grooves that they hit you with. Sure, all the tech is fun and cool, but if you can't kick me in the balls with a monstrous riff that has me headbanging until my vertebrae disintegrate, it tends to lose the "death metal" part of it. Thankfully, Wounds understands this. Every song on this EP has that one crushing riff that becomes a "try not to headbang" challenge. And for me, I've failed every single time I've listened to this EP. And, thankfully again, they're not slam breakdowns. These are genuine, meaty riffs that will knock your socks off and get your whole body moving. The solos are really nice too, very melodic and memorable. The gorgeous solo at the end of "Metamorphosis" is the best on the album for sure. The bass player is a beast as well. I commented on how nice the bass sounds in the mix, and his playing style mixes nicely fits the music. He mostly just follows the guitar players, but I can't say in this case I really care, because he adds that extra layer of punch to the riffs.

And wow, do I need another paragraph dedicated to this vocalist. The absolute cream of the crop is this mad lad. His lows are pretty intelligible, there's some "BREE" parts in his lows for an added touch. But, my God, this guys highs! It sounds like someone stuck him in an isolation room, tied him up and set him on fire and recorded his screams of anguish for the record. They're insane! I always love me some highs in a death metal vocalist, and you really won't find much better than this guy.

There's really nothing I can complain about with this EP. It's been a constant of mine ever since it dropped last year, and it has yet to lose its initial touch for me. Every time I throw it on, its a pure rush of adrenaline that makes me want to get in my car and just rip it down the highway and start a high speed police chase with this blasting from my speakers. I've not come across anything this explosive and impressive in a long time, and to think that this is a debut has me super excited for this band's future. I'd recommend this to not only tech death fans, but I'd urge fans of regular death metal to give this one a try too. It could be a bit overwhelming at first, but the hooks will grab you in very quickly. Very enjoyable from start to finish.

chrisc7249



..::TRACK-LIST::..

1. Explosion of Interstellar Terror 04:15
2. Light Eater 03:56
3. Metamorphosis 05:20
4. Fractured 03:54
5. An Undead Awakening 03:32



..::OBSADA::..

Vocals - Norman Hale
Guitars - Rick Mora
Bass - Franco Caballero
Drums - Nate Burgard



https://www.youtube.com/watch?v=qjg9C45EQjQ



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Debiutancka EPka ekipy z Chicago grającej techniczny death metal inspirowany przez PSYCROPTIC, SOREPTION, ARKAIK oraz wczesny DECAPITATED!



I listen to a lot of technical death metal; it's my favorite type of death metal, and admittedly, I'm not too picky with it either. I understand the complaints of it being more of just a showboating competition rather than an actual song, but throw in a lot of notes, a clean production and some pompous lyrics screamed by what sounds like a maniac, and I'm all for it. Despite this, I knew when I had first heard this EP, this was truly something special.

Firstly, I'm not one to talk much about production, but the sound on this is absolutely spot on. Everything is audible and clean, but not too clean to where it sounds plasticy. The guitars have a nice crunch to them, the bass is devastatingly low and rumbles away like an 8.0 magnitude earthquake. The drums and vocals are balanced nicely as well, and everything comes together very well, with not one party outdoing the other at any point.

Musically, it's a tech death album by the numbers; changing tempos, switching time signatures, blistering speed and a drummer that pummels away at his kit like it's a contest to see how fast he can go. What makes this album special for me are the absolutely obliterating grooves that they hit you with. Sure, all the tech is fun and cool, but if you can't kick me in the balls with a monstrous riff that has me headbanging until my vertebrae disintegrate, it tends to lose the "death metal" part of it. Thankfully, Wounds understands this. Every song on this EP has that one crushing riff that becomes a "try not to headbang" challenge. And for me, I've failed every single time I've listened to this EP. And, thankfully again, they're not slam breakdowns. These are genuine, meaty riffs that will knock your socks off and get your whole body moving. The solos are really nice too, very melodic and memorable. The gorgeous solo at the end of "Metamorphosis" is the best on the album for sure. The bass player is a beast as well. I commented on how nice the bass sounds in the mix, and his playing style mixes nicely fits the music. He mostly just follows the guitar players, but I can't say in this case I really care, because he adds that extra layer of punch to the riffs.

And wow, do I need another paragraph dedicated to this vocalist. The absolute cream of the crop is this mad lad. His lows are pretty intelligible, there's some "BREE" parts in his lows for an added touch. But, my God, this guys highs! It sounds like someone stuck him in an isolation room, tied him up and set him on fire and recorded his screams of anguish for the record. They're insane! I always love me some highs in a death metal vocalist, and you really won't find much better than this guy.

There's really nothing I can complain about with this EP. It's been a constant of mine ever since it dropped last year, and it has yet to lose its initial touch for me. Every time I throw it on, its a pure rush of adrenaline that makes me want to get in my car and just rip it down the highway and start a high speed police chase with this blasting from my speakers. I've not come across anything this explosive and impressive in a long time, and to think that this is a debut has me super excited for this band's future. I'd recommend this to not only tech death fans, but I'd urge fans of regular death metal to give this one a try too. It could be a bit overwhelming at first, but the hooks will grab you in very quickly. Very enjoyable from start to finish.

chrisc7249



..::TRACK-LIST::..

1. Explosion of Interstellar Terror 04:15
2. Light Eater 03:56
3. Metamorphosis 05:20
4. Fractured 03:54
5. An Undead Awakening 03:32



..::OBSADA::..

Vocals - Norman Hale
Guitars - Rick Mora
Bass - Franco Caballero
Drums - Nate Burgard



https://www.youtube.com/watch?v=qjg9C45EQjQ



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Niemieccy piewcy okultystycznej degeneracji i apokaliptycznego horroru. Mistrzowski odjazd po progresywnej bandzie przy stricte ekstremalnym, death/blackmetalowym obliczu muzyki.
Techniczne zawijasy wplątane w kurewsko nośne riffy, inteligenckie zło przekute na język potężnego, metalowego grzania.
Zastanawiasz się co ci tak rozpierdoliło ryj?
Już wiesz...



Dosłownie kilkanaście dni temu miałem tak z pełnym wydawnictwem Triumvir Foul a teraz pastwi się nad moimi uszami znakomity debiut Khthoniik Cerviiks zatytułowany „SeroLogiikal Scars (Vertex of Dementiia)”. Na tym wydawnictwie widnieje stempel Necroshrine Records, co jest wyznacznikiem wysokiego poziomu hałasu. I tak właśnie jest. Debiut do dalsza część ścieżki wytyczonej na „Heptaëdrone”. Gęste, mięsiste riffy krążące jak sępy wokół death/black metalowego truchła to właśnie siła tej muzyki. Muzyki prostej i nieskomplikowanej, ale pochodzącej z najgłębszego wnętrza czarnego jak heban metalowego serduszka (znowu mnie naszło na poezje spod budki z piwem hehe). Jest to kawał naprawdę porządnego grania. Mimo że takiej muzyki ostatnio powstaje na pęczki, to jestem zdania, że każdemu prawdziwemu maniakowi takiego muzykowania te nuty nigdy się nie znudzą. Według mnie rozbijanie tej płyty na poszczególne elementy nie ma sensu. Silenie się też na jakieś wzniosłe porównania również mija się celem. Tu sprawa jest prosta jak kij od szczotki: podobało Wam się demo, będziecie zachwyceni debiutem.

Lubicie porządne napierdalanie w death/black metalowym stylu, ta płyta jest stworzona dla Was. Ja mam zamiar ruszyć portfelem w momencie kiedy „SeroLogiikal Scars (Vertex of Dementiia)” będzie u nas dostępne.

Pathologist


My first encounter with "SeroLogiikal Scars (Vertex of Dementiia)" and Khthoniik Cerviiks in general was quite accidental, I never had a chance to hear "Heptaëdrone", which is previous Khthoniik Cerviiks recording. So, I didn’t even think about giving their debut full length a chance. But one song has been randomly played on YouTube and it clicked with me immediately. And well, I have now vinyl in my collection and without a doubt, "SeroLogiikal Scars (Vertex of Dementiia)" is a fantastic and truly exceptional album, which stands above the mediocrity and crushes most of the new albums due to its quality and originality.

Yes, originality is one of the keys for my appreciation of "SeroLogiikal Scars (Vertex of Dementiia)". Khthoniik Cerviiks, like no other band, brilliantly combines old, classic death / black metal formulas, with all their aggression, viciousness and intensity with something fresh and unique. The base of the music is deeply rooted in the traditional means, but with song structures, arrangements, technique and ideas, especially for the melodic riffs, it’s something absolutely exceptional. And is also a reason, why I think Khthoniik Cerviiks is such a worthy band. Give a listen to any song from "SeroLogiikal Scars"; each will catch your attention immediately. Especially the instrumentation is fantastic, because these guys do know how to play. And somehow with their technicality, they managed to keep the bestial, malicious side of death / black metal intact. Tempo wise this album is quite fast paced, which is also something I like a lot. This way there's nothing lame about it, but powerful, intense sound, which strikes the listener with no second wasted.

Sometimes it almost feels like vocals were only an addition to the music, if you notice that the first proper vocal line appears in the sixth minute of music. Death / black metal riffs are often quite progressive, twisted, with almost weird melodic lines, tempo variations, technique. With the obscure atmosphere, it gives you sort of a cosmic feeling, it’s a fascinating journey through far dimensions. This music may not be an easy to listen and "SeroLogiikal Scars" definitely requires attention, several spins, before it all hits you well. But this won't be a wasted time, I can guarantee, and the album is just worth to listen to. I've seen somewhere Voivod mentioned as an important influence for Khthoniik Cerviiks and I can agree with it, even though Khthoniik Cerviiks music is much more brutal and intense. Also Nocturnus, Deathspell Omega, Blood Incantation, Portal, Bolzer, Demilich... all these bands have something in common with this German kommando. But they all stand as individuals, so does Khthoniik Cerviiks, who are absolutely recommended entity in the current underground extreme metal scene.

dismember marcin



..::TRACK-LIST::..

1. Schizophradio (KC Exhalement 2.0: Technocide Inertiia) 4:28
2. SeroLogiikal Scars (Sequence 1.0: Vertex Of Dementiia) 5:55
3. Miindwrecked (Project Eigengalaxy) 7:57
4. Biinary Epitome (Spyder’s Web) 8:27
5. SeroLogiikal Scars (Sequence 2.0: Veiled Viiral Vektor) 6:55
6. Cranial Leftoverture (Angel’s Pyramiid) 9:28
7. Voiidwarp (KC Inhalement 2.0: Meta Material Monoliith) 1:06



..::OBSADA::..

Okkhulus Siirs - Bass, Vocals
Ohourobohortiik Ssphäross - Drums
Khraâl Vri*ïl - Guitars, Vocals (additional)



https://www.youtube.com/watch?v=3PaIPT8I_iU


SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Niemieccy piewcy okultystycznej degeneracji i apokaliptycznego horroru. Mistrzowski odjazd po progresywnej bandzie przy stricte ekstremalnym, death/blackmetalowym obliczu muzyki.
Techniczne zawijasy wplątane w kurewsko nośne riffy, inteligenckie zło przekute na język potężnego, metalowego grzania.
Zastanawiasz się co ci tak rozpierdoliło ryj?
Już wiesz...



Dosłownie kilkanaście dni temu miałem tak z pełnym wydawnictwem Triumvir Foul a teraz pastwi się nad moimi uszami znakomity debiut Khthoniik Cerviiks zatytułowany „SeroLogiikal Scars (Vertex of Dementiia)”. Na tym wydawnictwie widnieje stempel Necroshrine Records, co jest wyznacznikiem wysokiego poziomu hałasu. I tak właśnie jest. Debiut do dalsza część ścieżki wytyczonej na „Heptaëdrone”. Gęste, mięsiste riffy krążące jak sępy wokół death/black metalowego truchła to właśnie siła tej muzyki. Muzyki prostej i nieskomplikowanej, ale pochodzącej z najgłębszego wnętrza czarnego jak heban metalowego serduszka (znowu mnie naszło na poezje spod budki z piwem hehe). Jest to kawał naprawdę porządnego grania. Mimo że takiej muzyki ostatnio powstaje na pęczki, to jestem zdania, że każdemu prawdziwemu maniakowi takiego muzykowania te nuty nigdy się nie znudzą. Według mnie rozbijanie tej płyty na poszczególne elementy nie ma sensu. Silenie się też na jakieś wzniosłe porównania również mija się celem. Tu sprawa jest prosta jak kij od szczotki: podobało Wam się demo, będziecie zachwyceni debiutem.

Lubicie porządne napierdalanie w death/black metalowym stylu, ta płyta jest stworzona dla Was. Ja mam zamiar ruszyć portfelem w momencie kiedy „SeroLogiikal Scars (Vertex of Dementiia)” będzie u nas dostępne.

Pathologist


My first encounter with "SeroLogiikal Scars (Vertex of Dementiia)" and Khthoniik Cerviiks in general was quite accidental, I never had a chance to hear "Heptaëdrone", which is previous Khthoniik Cerviiks recording. So, I didn’t even think about giving their debut full length a chance. But one song has been randomly played on YouTube and it clicked with me immediately. And well, I have now vinyl in my collection and without a doubt, "SeroLogiikal Scars (Vertex of Dementiia)" is a fantastic and truly exceptional album, which stands above the mediocrity and crushes most of the new albums due to its quality and originality.

Yes, originality is one of the keys for my appreciation of "SeroLogiikal Scars (Vertex of Dementiia)". Khthoniik Cerviiks, like no other band, brilliantly combines old, classic death / black metal formulas, with all their aggression, viciousness and intensity with something fresh and unique. The base of the music is deeply rooted in the traditional means, but with song structures, arrangements, technique and ideas, especially for the melodic riffs, it’s something absolutely exceptional. And is also a reason, why I think Khthoniik Cerviiks is such a worthy band. Give a listen to any song from "SeroLogiikal Scars"; each will catch your attention immediately. Especially the instrumentation is fantastic, because these guys do know how to play. And somehow with their technicality, they managed to keep the bestial, malicious side of death / black metal intact. Tempo wise this album is quite fast paced, which is also something I like a lot. This way there's nothing lame about it, but powerful, intense sound, which strikes the listener with no second wasted.

Sometimes it almost feels like vocals were only an addition to the music, if you notice that the first proper vocal line appears in the sixth minute of music. Death / black metal riffs are often quite progressive, twisted, with almost weird melodic lines, tempo variations, technique. With the obscure atmosphere, it gives you sort of a cosmic feeling, it’s a fascinating journey through far dimensions. This music may not be an easy to listen and "SeroLogiikal Scars" definitely requires attention, several spins, before it all hits you well. But this won't be a wasted time, I can guarantee, and the album is just worth to listen to. I've seen somewhere Voivod mentioned as an important influence for Khthoniik Cerviiks and I can agree with it, even though Khthoniik Cerviiks music is much more brutal and intense. Also Nocturnus, Deathspell Omega, Blood Incantation, Portal, Bolzer, Demilich... all these bands have something in common with this German kommando. But they all stand as individuals, so does Khthoniik Cerviiks, who are absolutely recommended entity in the current underground extreme metal scene.

dismember marcin



..::TRACK-LIST::..

1. Schizophradio (KC Exhalement 2.0: Technocide Inertiia) 4:28
2. SeroLogiikal Scars (Sequence 1.0: Vertex Of Dementiia) 5:55
3. Miindwrecked (Project Eigengalaxy) 7:57
4. Biinary Epitome (Spyder’s Web) 8:27
5. SeroLogiikal Scars (Sequence 2.0: Veiled Viiral Vektor) 6:55
6. Cranial Leftoverture (Angel’s Pyramiid) 9:28
7. Voiidwarp (KC Inhalement 2.0: Meta Material Monoliith) 1:06



..::OBSADA::..

Okkhulus Siirs - Bass, Vocals
Ohourobohortiik Ssphäross - Drums
Khraâl Vri*ïl - Guitars, Vocals (additional)



https://www.youtube.com/watch?v=3PaIPT8I_iU


SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Przypadłość w przypadku nazwy ta sama, co w Blut Aus Nord. No próbują po niemiecku, a nie umiom, i kończy się to tak, że jak ktoś zna przynajmniej trochę ten język, to się w głowę puka. Ci przynajmniej mogą się tłumaczyć, że podpierdolili nazwę od Lovecrafta, pisarza niezwykle popularnego wśród metaluchów, który był odrobinę grafomanem, ale dość uroczym. No i też nie miał pojęcia o mówieniu i pisaniu po niemiecku. Stąd taka nazwa.

deathwhore



..::TRACK-LIST::..

1. The Invocation of Crawling Chaos (Intro) 00:29
2. The Black Goat of the Woods with a Thousand Youngs 03:04
3. Blasphemous Cult from Yuggoth 02:55
4. Prophecy of Al-Azif 02:55
5. Esoteric Order of Dagon 02:42
6. Nyarlathotep 03:01
7. Azathoth Have Mercy! 03:22
8. De Vermis Mysteriis 02:06
9. Reanimated from Beyond Spheres and Time 02:32
10. Supernatural Horror 03:36

Recorded at DM6 Studio, Santiago-Chile, 2005 A.B.



..::OBSADA::..

Joseph Curwen - Vocals, Guitars
Goreskull - Bass
Black Gore - Guitars
Butcher of Christ - Drums



https://www.youtube.com/watch?v=s4tqpqLkUZg


SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Przypadłość w przypadku nazwy ta sama, co w Blut Aus Nord. No próbują po niemiecku, a nie umiom, i kończy się to tak, że jak ktoś zna przynajmniej trochę ten język, to się w głowę puka. Ci przynajmniej mogą się tłumaczyć, że podpierdolili nazwę od Lovecrafta, pisarza niezwykle popularnego wśród metaluchów, który był odrobinę grafomanem, ale dość uroczym. No i też nie miał pojęcia o mówieniu i pisaniu po niemiecku. Stąd taka nazwa.

deathwhore



..::TRACK-LIST::..

1. The Invocation of Crawling Chaos (Intro) 00:29
2. The Black Goat of the Woods with a Thousand Youngs 03:04
3. Blasphemous Cult from Yuggoth 02:55
4. Prophecy of Al-Azif 02:55
5. Esoteric Order of Dagon 02:42
6. Nyarlathotep 03:01
7. Azathoth Have Mercy! 03:22
8. De Vermis Mysteriis 02:06
9. Reanimated from Beyond Spheres and Time 02:32
10. Supernatural Horror 03:36

Recorded at DM6 Studio, Santiago-Chile, 2005 A.B.



..::OBSADA::..

Joseph Curwen - Vocals, Guitars
Goreskull - Bass
Black Gore - Guitars
Butcher of Christ - Drums



https://www.youtube.com/watch?v=s4tqpqLkUZg


SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!